Boekje open
Ooit wel eens het gevoel gehad dat je een boek moest schrijven? Ik wel. Op m’n 16e verkondigde ik al uitbundig, dat een beetje mens in ieder geval voor z’n dertigste een behoorlijk schrijfwerk afgeleverd moet hebben om niet op zijn eenendertigste het onbehaaglijke gevoel te krijgen, dat het leven zomaar voorbijgaat zonder iets bereikt te hebben… Oh well, te laat. Laten we van die 30 een 40 maken. Prut. Nog steeds te laat. Het wordt niet meer wat met mij en dat boek…
Bij het schrijven van een boek duikt er sowieso een principiele kwestie op: waar schrijft iemand, die niet bepaald opzienbarend dramatische belevenissen heeft gehad of wereldopschuddende prestaties heeft geleverd, nu over? Ik wil toch eigenlijk geen monoloog schrijven, dat alleen voor mijn eigen zieleheil en ogen bedoeld is, en waar verder nulkommageen externe interesse voor is. Dan kan ik net zo goed een dagboek schrijven, met een vet slot erop, waar ik dan alle beslommeringen, dagelijkse akkevietjes en (virtuele) uitspattingen uitvoerig met mezelf bespreek en me aansluitend fantastisch goed kan voelen over die gezonde geest in het wat minder gezonde lichaam. Zo’n boekje heb ik al. Mijn offline-blogboek.
Is het dan daadwerkelijk tijd voor externalisme? Voor een epistel voor de hele wereld? Of noemt men dat verbaal exhibitionisme? En wat interesseert die hele wereld dan? Da’s makkelijk: ik hoef alleen maar de hedendaagse TV-programma’s te analyseren en te concluderen, dat de hele wereld geinteresseerd is in de rest van de hele wereld. Het liefst zo banaal mogelijk, met kamera en microfoon boven het bed, naast de eettafel en bij de laadklep van de persoon in kwestie en dan maar kijken en luisteren naar wat die persoon doet, laat, kan en niet kan. Hopelijk komt er dan nog een goede dosis aan levensnoodzakelijke behoeftebevrediging (sex, eten, oorlog, emotie, blamage, het liefst alles gelijktijdig) op tafel, dan is de fikkie’s portie aan werelds amusement weer perfect. Die grote broer, mollen zoeken, da voice of Timboektoe, Miep’s got Talent & co. bevestigen mijn blij vermoeden dat het helemaal niet moeilijk is om de medemens van tegenwoordig te interesseren.
Een perfecte doorsneemens zijnde komen ze dus vast vanzelf, die hoogstoninteressante dagelijkse voorvallen waar de wereld op geilt? Een boek is echter toch duidelijk te hoog gegrepen voor mijn in (zeer) korte intervallen denkend brein. Maar 140 tekens zijn toch ook weer onvoldoende. Dan maar een blog…
Boekje dicht