Opstaan is een ritueel. Elke doordeweekse dag hetzelfde. Kwart over zes gaat héél zacht de radiowekker aan. Bij de “klik” in die milliseconde voordat de radio aangaat, ben ik al wakker. Ram op de snoozeknop. Die doet ’t goed. 9 minuten later gaat-ie weer maar ik spring in de tussentijd toch al uit bed, die 2e wek-na-snooze is voor de andere persoon in ’t bed die nog ligt te ronken (en vannacht heftigst gesnurkt heeft waardoor ik tegen een uur of half 4 toch maar bij dochterlief in bed gekropen ben). WC, douche, kinderen wekken (veruit het leukste deel van de ochtend, heerlijk die slaperige, kleine, warme armpjes die zich om je nek slingeren en je het bed in sleuren). De rest is minder leuk en ook duidelijk minder interessant (kinderen in iets van kleren zien te krijgen en 15 minuten chaosontbijt zijn nu eenmaal niet geweldig om te beschrijven). Om 10 over 7 rennen de kinderen de deur uit naar de schoolbus (jaja, die Oostenrijkers beginnen vroeg hè, raar volk).

En dan sta ík op…