Insecurious

Insecurious

Reacties 0 reacties

Onzekerheid. Wat een róttig concept is dat. Waarom is een mens onzeker. Waarom ben ík onzeker. En waaróver ben ik dan onzeker…

Onzeker kun je over vanalles zijn. Over je uiterlijk of je kunnen, over wat je wilt zeggen of je werkprestaties, over je liefde voor iemand of de liefde van iemand voor jou, over of je wel leuk genoeg bent, over of je het allemaal wel goed doet zoals je het doet etcetera etcetera. En het enige leuke van onzekerheid is, dat het redelijk goed te verbergen is.
Onzekerheid is echter niets aangeborens. Er is geen gen voor onzekerheid (of voor de mate ervan) en dat betekent dat dit rottige iets er in de loop van tijd ingeslopen is door allerlei ervaringen. Het is “aangeleerd”. Al die vroegere ervaringen hebben je aan ’t slingeren gebracht en nou kun je de balans niet meer vinden. Het vertrouwen in jezelf is langzaamaan gedecimeerd…
Voorbeeld: als 5-jarige kom je met je mama bij de schoolarts. “Sorry mevrouw, maar ’t kind is echt te dik!”. Het kind staat erbij te koekeloeren en leert juste en moment wat schaamte is… SNIF…
Voorbeeld: de softball-teams tijdens de gymles worden “gekozen”. 2 pitchers worden aangewezen, mogen hun teams uit de rest van de klas kiezen. Éigenlijk kun je best goed softballen. Toch word je als allerallerállerlaatste gekozen… AUW….
Voorbeeld: jeugdliefde. Ho-pe-loos verliefd. Dagen-, wékenlang die persoon beloeren, aanstaren, oogcontact maken. En dan ooit de moed bij elkaar rapen om te bellen. Hoorn in de hand (‘t-is vroeger hè, telefoons mét een hoorn enzo), met bonkend hart het nummer intoetsen, opleggen omdat je hart inmiddels je huig blokkeert en je sowieso geen woord meer over je schuurpapierlippen krijgt. Diep doorademen. Weer intoetsen. Misselijk van de zenuwen. Hij neemt op (gelukkig, hijzelf, geen ouders of broers o.i.d.). Je stamelt. “Kunnen we elkaar een keertje zien? Vanavond op ’t schoolplein ofzo?” Yesss! Date. Zoenen. Zevende hemel. En dan zomaar ineens. WAMMMMOOO…. Wil-ie niet meer. Afgelopen. Waarom? Geen idee. Maar je wereld is ineens met een rotklap geimplodeerd. ZUIG. Fluppp. Een dubbeltje zo plat. En je hart ook…
Voorbeeld: Een minimaal 30 minuten durende duitse spreekbeurt. Minitieus voorbereid. Over de russische machthebbers en de perestrojka. Eng, voor 45 medestudenten. Je praat. Alles gaat goed. Denk je. Direkt na de spreekbeurt de beoordeling. “Best aardig, veel data [m.a.w.: oninteressant] Maar je praat echt véél teveel met een Oostenrijks accent. We willen hoogduits horen, Mädel. Sorry…” BOINKKK…
Voorbeeld: Net begonnen met je werk. In ’t diepe gegooid. Jouw project: presentaties houden over een technisch onderwerp (xDSL), waar je weliswaar wel íets vanaf weet maar nog lang niet genoeg. Je graaft je in, leert alles. Komt de zaal binnen. 200 mannen. Geen énkele vrouw. Ze grijnzen je allemaal aan en je hoort ze denken “wat moet dát mutske ons gaan vertellen…” Je moet op en zou ’t liefst compleet in de bodem verzinken. Je stelt je voor en je stem bibbert. En iedereen hoort het. Je ratelt je referaat (in het duits mét Oostenrijks accent, ook dat nog) af. Klaar. En niemand doet iets… geen kloppen op de tafels, geen klappen, niet eens goedkeurend geroezemoes. Niks. Wáár oh waar is dat heerlijke drijfzand om ter plekke in te verzinken… Je redt de situatie door te vragen of er nog vragen zijn.  Natúúrlijk zijn die er! Testen willen ze. Wat weet ze echt. De vragen kun je beantwoorden, thankheavensgodsandsaintsalltogether. En uiteindelijk komt de waardering dan toch nog. PFIEWWW….
Zulke dingen vormen. Maar eigenlijk begint onzekerheid al vroeg. Geen mens gaat zomaar ineens vanzelf aan zichzelf twijfelen. De invloed van anderen en je eigen geloof in wat waar is van wat anderen zeggen, zorgen voor die eerste twijfels, vaak al heel jong… En op een gegeven moment is het verweven met je hele denken en doen, het is een onderdeel van je leven geworden.
Het lullige is, dat ik van nature (ja, van nature 🙂) ook een heel nieuwsgierig persoon ben. En nieuwsgierigheid en onzekerheid gaan nu eenmaal niet zo goed samen. Wint de nieuwsgierigheid, doe je dingen waarvan ’t resultaat wel eens sterk bij kan dragen aan een vergroting van je onzekerheid.
Dat is me weer eens overkomen. En dat gaat me steeds weer overkomen. Daarom ben ik ’t zat onzeker te zijn. Ik ben goed genoeg. Nee fout. Ik ben goed. Punt.
I want to know if I’m something to you
Hey, I know I’m not your type
I may come on just a little too strong
But I guess that’s ‘cause I’m shy

I want to know if I’m seeing something
Or just looking starry eyed
I got to know do you really, really want me
I know what’s on your mind

You say I’m insecure
I say I’m just curious
I guess I’m insecurious
How can I trust in my intuition
I don’t hear what you need to say
I got to know is this feeling fact or fiction
Take these doubts away

You say I’m insecure
I say I’m just curious
I guess I’m insecurious

(Cyndi Lauper)                                     
Well, today is the start of the “securious” me.
#KLABAMMMM!!!

0 gedachten over “Insecurious”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *