Wilde Haren!!
Jullie zouden ‘t waarschijnlijk niet meteen van me denken, maar ik ben vroeger op haargebied redelijk wild geweest. Woeste wilde haren had ik. Dat begon zo rond mijn 14e. ’t Schuchtere, lelijke eendje-met-beugelbekkie kroop uit haar ei. Volop in de pubertijd moest er duidelijk iets gebeuren aan de status quo, want die deugde per direct voor geen meter meer. U2, The Simple Minds en The Cure kwamen in da house (en Falco ook, maar da’s een ander verhaal), zwarte kleren, zwartbruine oogmake-up, maar vooral: bloempotkapsel adee!!
Eén van de belangrijkste stappen in mijn leven, that big hair decision. Maar ook één van de bewerkelijksten. Vanaf nu was ’t elke dag minstens 48 minuten eerder opstaan. Het arme haar moest eerst ontward worden van de vorige dag (pijnlijk gebeuren). Dan wat groene zeep met water vermengen en erdoor wrijven, droogföhnen en vervolgens nog een handpalm vol powerwax erin. En dan begon de echte mishandelprocedure: Het Touperen.
Als de boel duidelijk á là Tina Turner overeind stond moest ’t vastgespoten worden met de meest ultrastronge, orkaanbestendige haarlak die je in de kappersspeciaalzaak kon vinden. ‘t- moest namelijk minstens tot na de middag resp. schooleinde blijven staan… Ik vrees dat ik met die ca. anderhalve bus lak per week een respectabele bijdrage heb geleverd aan ’t gat in de ozonlaag… Sorry for that.
En dan waren er de kleine haarrampen als schoolgym (vooral niet te hard meerennen, die wind door en zweet in je haar waren echt funest en je móest aansluitend ook nog douchen, vreselijk…) of nog erger: regen. Een flinke regenbui zonder paraplu maakte mijn hoofd tot één schuimende massa… Een verzopen kat was er niks bij. En ’t prikte nog in de ogen ook. Het rondspringen op U2 in de disco moest overigens ook tot een maximaal minimum beperkt worden, anders hield het kapsel het niet tot aan de discobus naar huis…
Maar al gauw waren de Tina-stekels niet voldoende meer: de ‘bakkebaarden’ werden opgeschoren en de kapper maakte daar met de tondeuse mooie streepjes of driehoekjes in. Creatiever resp. kundiger was ze helaas niet (doodshoofden waren best leuk geweest…). Hier en daar een pluk zwart of juist witblond, of nog mooier: rood. En natuurlijk de grootst mogelijke slangenoorbellen in de oren. Práchtig zag ik eruit. Mijn ouders waren gelukkig zeer liberaal: ze vonden het allemaal best. “Als jij ’t mooi vindt, lieverd, moet je dat fijn zo doen”. En ook: “ach, ‘t-is weer ‘ns wat anders, en ’t gaat vast vanzelf weer over”. Klopt. Het ging over. Al redelijk snel maakten de tina-stekels plaats voor een permanent. Zelfgedaan welteverstaan. Krullers erin, spulleke erop, de tijd vergeten, boven de badkuip hangend weer uitspoelen, krullers eruit. Geboren was de Loupoedel. Kroeskrulletjes, die vervolgens ook weer getoupeerd werden. Volgens de bezorgde kapster zou ik op mijn 25e sowieso geen haar meer hebben met alle haarmishandeling die ik al gepleegd had (en ze had ’t mis, há!!).
Helaas, helaas heb ik de meeste foto’s uit die tijd successief weten te vernietigen. Of ik zorgde dat ik er nét niet opstond of liet ze, bij onsuccesvol er niet op komen te staan, zo snel mogelijk verdonkeremanen. Toen was ’t een ramp, een foto van mij. Nu nog trouwens 🙂 Maar nu zie ik het als een groot verlies dat ik ze niet meer heb… Een paar indrukken kan ik nog geven, al zijn deze sterk “gematigd” (lees: het haar extreem genettificeerd en gebraveerd voor die rottige foto die toch gemaakt moest worden…).
Call me Kim…
Met een jaar of 17 was ’t allemaal voorbij. De wilde haren werden toch nog tam. Ze willen nu nog wel ‘ns van kleur veranderen (vlasblond, donkerbruin, oranje, rood, mahonie…) maar met bijna 40 jaren blijkt het rood het bestendigst. Net als mijn mama 😉
0 gedachten over “Wilde Haren!!”
Lol, de mijne waren ook nog gitszwart geverfd en ik droeg de trouwpak ban mijn vader met legerkistjes eronder.. Ja die zijn er ook in maat 37 ( ik heb ze nog)Heerlijk blog., brengt mooie herinneringen terug Thanks !!! Xxx