dat is ’t vandaag.
Zulke dagen heb ik.
Regelmatig.
Inclusief letterlijke en figuurlijke pijnlijkheden.

Ik ben echt iemand die af en toe zo’n dag nodig heeft blijkbaar, maar ik weet nog steeds niet waarom. Bij ’t ontbijt begon ’t al. Niks groots. Ik doe jam op de cracker van dochter. Het mes glipt uit m’n hand, klettert met ’t heft op tafel en de jam vliegt. De vraag is waarheen. Juist. In mijn oog (OK, het meeste zat op m’n wang maar een drup jam zat ook echt in m’n oog). En ik kan zeggen, het is – afgezien van je hard uitlachende kinderen en een grinnikende man – verrekte pijnlijk, aardbeienjam op je lens.

Nog geen ramp. Uitspoelen, nieuwe lens erin en weer klaar voor de rest van de dag. Ik wens goedemorgen om mij heen. Real life: check. Virtual world: check. Maak nog even snel een (zonder ’t zelf te weten) geheel misplaatst grapje naar ’n medetweep waar ik me dan vervolgens weer vreselijk rot over voel. Pijnlijk. Typically me.

Vandaag was weer afvalwegbrengdag. Het minitieus gescheiden afval moet dan naar het afvalverzamelcentrum om daar vervolgens uitgesorteerd te worden in ongeveer 20 verschillende containers. Ja zo werkt dat hier. Niet belangrijk verder. Ik ga nog even snel naar de WC thuis, pak de hele zooi in de auto, rij naar ’t tankstation om te tanken (tegenwoordig ook één grote financiële pijnlijkheid), even langs de lokale supermarkt om wat kleinigheden te halen en naar ’t AVC om daar met de uitsorteerderij te beginnen. Zie wat mensen kijken maar ach, dat gebeurt wel vaker. Tot ik ’t merk. HOE klassiek pijnlijk. Er hangt iets uit m’n broek. Ik heb een toiletpapierstaart…. *ter plekke in de grond verzinken en er nooit (nóóit) meer uitkomen wil*
Überpijnlijk.

Ik moet thuis wat bellen met klanten. Bel klant inzake één van mijn eeuwige lievelingsbezigheden: naboren over een al 2 maand openstaande rekening. Althans, ik dacht dat-ie openstond. Ik vraag beleefd maar resoluut na waarom de nota nog steeds niet betaald is. Administratiemiep: “omdat we nog helemaal geen rekening ontvangen hebben”. Ik ga ’t nakijken en zie inderdaad de brief tussen de stapel andere to-do dingen, helemaal vergeten… Zucht…

Vanmiddag nog ff boodschappen doen terwijl zoon logopedisch gecorrigeerd wordt. Op de parkeerplaats van de supermarkt dacht ik in de auto ‘ns uit te proberen of ik mijzelf al zingend op kan nemen op de iphone. Terwijl ik uit volle borst “Sweet Transvestite” van de Rocky Horror Picture Show in mijn telefoon lal, parkeert er een zwarte Suzuki naast me. Suzuki’s keur ik geen blik waardig, maar de bestuurder keek wel degelijk meewarig naar mij en schudde mismoedig z’n hoofd. Zucht…

Vanavond nog ff naar de gym geweest. Normaalgesproken hebben we dan óf steps óf aerobics (ziet er geweldig uit, 50 rondhopsende dames in een gymzaal, kunt u ’t zich voorstellen?) maar onze eigen hopstante was ziek. Dus kwam de spier-en-BBB-tante van ’t uur daarvoor ons entertainen. Met zo’n “Teraband” (een lang stuk erg rekbaar elastiek) zou ze onze vetkwabben wel ‘ns even laten voelen hoe het is om spier te mogen worden. Zucht, alweer dan maar… Die teredingen daar zijn echter niet nieuw meer. En als ze niet nieuw meer zijn, zijn ze ook niet meer zo rekbaar (lees: zwaar werk). Ik enthousiasteling knup er dus 2 aan elkaar, heb ik weer een lekkere lange en hoef ik me niet zo moe te rekken. Ik trek bij de armoefening de boel vrolijk opzij en whammmoooo – de knoop laat los. En ik ook. En daarmee vliegt het stuk band met vol geweld in de haren van mijn gewaardeerde rechterbuurvrouw.

Ik heb mijn dosis pijnlijkheden vandaag weer met volle teugen mogen genieten. Waarom valt pijnlijkheid altijd met vol geweld op één dag??? En eigenlijk viel ’t nog mee, ik heb wel ‘ns ergere dagen. Zou dat nou écht aan mij liggen?

Zucht….