Ik ben ’t moeten moe.
Moet zoveel, weet niet hoe.
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.
We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan…
Maar ik zou zo graag even blijven staan…
Even maar.
Stilstaan bij wat al goed is.
Bij alles wat níet anders hoeft.
Vandaag was ’n moetdag.
Letterlijk rennen en vliegen.
Duiken en vallen.
En weer opstaan.
Alleen dat doorgaan, daar hapert het af en toe even…
Jezelf bij je nekvel grijpen,
omhoog trekken
en een flinke trap onder je toch al te dikke kont geven.
dat is wat ik zou moeten doen.
maar ik ben ’t moeten zo moe…