Sinterklaas in Oostenrijk is echt niks. Nulkommanul sfeer. De meeste kinderen weten niet eens wie hij of wat het is. Als je geluk hebt, is er in ’t durrup nog iemand die op smekende bestelling als een echt onmogelijk slecht verkleedde pias bij je thuis wil komen om je kinderen het belang van het allerbraafst zijn nog even in te peperen en een mandarijn en een walnoot in een jute zakje te geven. Op de 6e december welteverstaan. Ze doen hier weliswaar aan kerstavond (de 24e) maar niet aan sinterklaasavond (de 5e dus). Nou is dat geen punt want we vieren het sowieso wanneer het ons uitkomt.
10 jaar lang heb ik getracht om mijn geliefde sinterklaasfeest er ook hier in ’t buitenland in te houden. Toen de kinderen nog klein waren, ging dat prima: ik speelde toneel dat ’t een lust was en zij slikten alles voor zoete koek. Letterlijk. Ik zette ze dagelijks voor het Sinterklaasjournaal waar ze van smulden. Als ik daar nu een poging toe doe, gillen ze meteen beledigd dat ze liever Phineas & Ferb of Cosmo & Wanda willen kijken. We zongen toen nog samen sinterklaasliedjes omdat ze die op die leeftijd nog best konden waarderen. Een week na de intocht in NL mogen ze ook ’n keer hun schoen zetten. Maar zingen voor die schoen? Forget it Mutti, zing zelf maar. En ergens rond de 5e levert die ouweheer dan de kadootjes af en doen we nog even extra sinterklazig. Hoofdzakelijk dus voor mij. Omdat ik ’t zo graag wil. Omdat ik het mis. Nog zoiets voor op mijn dingen-die-ik-mis-lijst.
Vanavond zouden we Sinterklaas vieren. Maar drie van ons vieren zijn ziekjes of ronduit ziek. Ik heb koorts en een brommende kop waarvan letterlijk alle uitgangen verstopt zijn. De kinderen liggen lamlendig vanuit hun dozen TV te kijken. Man en dochter waren vanochtend nog even naar schoonmoeder, toen bedacht niet-meer-gelovige zoon dat Sinterklaas dan toch ook eventueel wel vannacht kon komen zodat we morgenochtend Sinterklaasochtend konden vieren. Ik vond het ’n briljant idee. Superzoon, lijkt duidelijk op z’n moeder. Geen krampachtig vroegavondlijk gewandel in de natte kou (waarbij ik voor ’t de deur uitgaan standaard mijn muts en sjaal vergeet, die nog even snel ga halen – kadootjes en wat strooigoed voor de kachel pleur – en me dan weer bij m’n noodwandelende gezin voeg) en een nacht uitstel in de hoop m’n zieke hoofd weer in ’t gareel te krijgen.
Dus snelsnel op knalrood papier een berichtje geschreven:
“Lieve jullie,
Sint z’n paard is nog steeds zoek
en Sint zit nu in de stress met die
kadootjesrondbrengerij.
Hij gaat ’t waarschijnlijk niet redden
om vanavond de kadootjes bij jullie af te leveren,
maar zetten jullie allemaal je schoen vanavond,
dan ga ik persoonlijk mijn best doen vannacht.
Groetjes,
Sorry-Piet”. 
Opgerold en in het krantenbezorgding onder de brievenbus gestopt. Dochter en man kwamen snel daarna al thuis, zagen dat knalrode papier eruit steken en waren oprecht verrast door ’t bericht. En ik blij met mijn uitstel. Al moet deze Sinterklaas nu wel een gedicht in elkaar flansen om de boel nog even uit te leggen.
Vanavond doen we ‘gewoon gezellig’ met m’n zelfgemaakte gevulde speculaas en pannenkoeken en Glühwein.
Vooral veel Glühwein. Dan zingen we vanzelf sinterklaasliederen.
En morgen vieren we dan Sinterklazarusochtend.