Als gezin hebben we nogal wat te kletsen. Mijn kinderen lijken op mij en leuteren de hele dag door. Soms is ’t om gek van te worden (cq. te blijven), soms is het best lachwekkend. Doorsnee conversaties zijn zo:
Dochter: “Mam dit smaakt naar kattenvoer!”
Ik: “Hoe weet jij hoe kattenvoer smaakt?”
Dochter: “Nou gewoon, dat ruik ik bij de buren. En soms proef ik ’t ook even.”
Yuk….
Zoon: “Hoe lang kunnen eekhoorntjes eigenlijk onder water hun adem in houden?”
Ik (altijd trachtend om serieus te antwoorden op serieuze vragen): “Euhhh nou, ik denk niet zo heel lang want ze hebben maar kleine longetjes en ik denk zelfs eigenlijk dat ze helemaal niet kunnen… Maar waarom wil je dat dan weten??”
Zoon: “Nou ik vroeg me af hoeveel tijd Sandy nog heeft om naar boven te zwemmen als haar bubbel kapot gaat”
[Sandy Cheeks is die eekhoorn in Spongebob’s Bikini Bottom, in ’n astronautenpak en met ’n glazen luchtbubbel over haar kop. Zie afbeelding red.]
Dochter kijkt in de badkamer overpeinzend naar haar nog kledingloze moeder.
“Mam… wat heb jij een grote bips!!”
Ik, dom dom dom, vraag door: “Ehh, euhh, hoezo groot?? Groot als bij grote mensen en kleine mensen zoals jij hebben dan een kleine bips, of anders groot?”
Dochter: “Nee écht groot!” en goed doordacht voegt ze er dan nog aan toe: “met zo’n bips moet je naar ’t ziekenhuis hoor!”.
OK… die zit. Maar nee, nog niet klaar. Zoon komt erbij staan en prikt in m’n borsten: “Heyyy, die krijgt K. later ook hè?.”
“Ja. Dat hoop ik wel voor haar.” (nog enigszins sjaggie van daarnet)
“Ja dan kunnen haar kinderen eruit drinken. Hebben wij ook gedaan hè?”.
“Ja dat hebben jullie ook gedaan”
“Maar zit er nu geen melk meer in dan?”
“Nee, dat houdt vanzelf een keer op als er geen baby meer aan drinkt.”
“Pfoehh da’s wel mazzel zeg want anders zou je niet meer goed na kunnen denken”
Ik: “Ehhh huh?? Hoezo?”
Zoon: “Nou dan zou alle bloed om melk te maken in je borsten blijven zitten en dan heeft je hoofd niks meer om mee na te denken”.
Kinderen denken in raaaare kronkels blijkbaar. Laat-ie aan z’n eigen hachie denken, met te weinig bloed in de hersenen enzo…
Of vandaag in de auto terug naar huis:
Dochter: “Weet je wat leuk is? Ik stink naar paard.” (Bij oma staan er drie paarden in de stal/wei en die worden bij elk bezoek uitgebreid geknuffeld en gekust).
Zoon: “Oh. is dat leuk dan?”
D: “Ja, dat is heel leuk want ik ben gek op dit overheerlijke paardenaroma”.
Z: “Ik weet nog wel iets wat naar paard geurt en wat je niet eens kunt zien of aaien.”
D: “Ah jah?? wat dan?”
Z: “Een dikke vette paardenscheet! Waaaaaaaaahahaha!!” (en rolt over de achterbank van ’t lachen).
En daar zit je dan, voor in de auto, elkaar aankijkend en precies wetend wat de ander denkt:
“waar in het ontstaansproces van deze kinderen hebben we toch vredesnaam die steken laten vallen??”
Op dit moment zijn ze oorlogje aan ’t voeren over wie er hoeveel sjoelstenen krijgt (de sjoelbak staat er enigszins verloren naast…) en schalt “Thank God it’s Christmas” van Queen op de achtergrond door de woonkamer.
En ik wacht geduldig op de zinnigere conversaties die vast en zeker ook ooit komen gaan.
Ooit.
Help ’t mij hopen…