Het is allesbehalve makkelijk
zolang die grote afstand ons scheidt.
Elke dag vloeit zomaar over in de volgende
en wij zullen uitkijken naar morgen,
wetende dat we weer een dag dichter
bij de door ons gekoesterde dromen zijn.
Het mag frustrerend zijn op de tijden
dat we een knuffel nodig hebben
of simpelweg elkaars gezelschap…
Maar als we ons eenzaam voelen
sluiten we onze ogen
en herinneren dat moment
dat we elkaar wél vast mochten houden,
dat we glimlachten en luisterden
naar elkaars warme stem.
We moeten elke dag leven
als een dag waarop we samen zijn,
ongeacht de afstand die tussen ons ligt.
Het zal oneerlijk lijken op momenten
dat we ons verwaarloosd en alleen voelen…
We moeten alle nodige tijd
uit onze gescheiden werelden halen.
Tijd die nodig is om onze harten en hoofden
compleet en voorgoed open te kunnen stellen.
Laten we iedere dag leven, zij aan zij –
laten we ons gekoesterd voelen
door onze genegenheid.
Dan zal onze eenzaamheid ons verlaten.
Het gemis zal ons helpen
om vertrouwen te winnen in ons samenzijn.
En we zullen groeien
zolang we gescheiden zijn.
Ooit weet dan ook het hoofd,
wat het hart al lang wist….
Wijs hart.
(voor iedereen die ik zo mis en voor een ieder die een ander mooi mens mist…)