Overleefd!!
M’n oren ook.
Het viel mee.
Het was zelfs eigenlijk heel erg leuk om te zien.
Ja, zelfs om te horen.
16 kerstkindekes, allemaal in ’t wit gekleed (fijn joh, als je zoon op vrijdag komt melden, dat-ie maandag een witte broek aan moet… waar haal je in vredesnaam midden in de winter een witte jongensbroek vandaan?? Niet dus. Maar een driekwartbroek van mij flink ingesnoerd met ’n riem en ’t kind is toch in ’t wit, hoppa. Niet moeilijk doen). Sommigen hadden engelenvleugeltjes op hun rug, sommigen liepen in een schattig jurkje rond te dartelen (ja, zelfs een mannelijk dartelend exemplaar!). En allemaal hadden ze een schattig wit bandje met een gouden ster op hun hoofd.
Ineens was die klas van een bende rouwdouwers die elkaar dagelijks meer dan enkel op ’t hoofd timmeren, gemuteerd tot een lieftallig groepje witte engelen. Alleen dát was de hele avond al meer dan waard. Maar niet genoeg. Neenee, ze zongen, speelden toneel, maakten muziek,  zeiden een gedicht op en zongen warempel nóg meer. En daadwerkelijk allemaal met een soort voldoening en iets van een lach: ze vonden ’t leuk!! Dat had ik nou echt nooit verwacht. Dat deze horde halfvolgroeide heikneutertjes lol zou kunnen hebben in samen blokfluit spelen, in kerstliedjes zingen, in het zich als engel verkleden. Maar ze hadden het. Lol! En dat zag je ook.
Goed, hier en daar was er steeds wel één engel die de toon net niet trof, die de tekst niet meer wist of bij wie ’t sterretje over de ogen gleed. Maar de rest bazuinde er letterlijk overheen zodat het nauwelijks opviel.
Ja, ik moet toegeven: ik vond ’t leuk. Heel erg leuk. Ook om te horen.
Zeg nou zelf, zijn ’t geen engeltjes?