Ik moet stiekem toegeven, dat ik het nog steeds leuk vind om tastbare, papieren kerstkaarten te sturen. En tegelijkertijd vind ik ’t een ramp. In de huidige tijd krijg je van minstens de helft van de mensen die je kent een email of een SMS, een zelfgemaakt you-tube-filmpje met kerstwens of een mooie blog met kerstwens… ik vind ’t allemaal prachtig. Maar toch hou ik ook erg van kaartjes die ik aan m’n deur kan hangen. Ik ben een muts wat kerstkaarten betreft. Tot groot verdriet van mijn man overigens, die ’t allemaal grote en dure onzin vindt. Zijn probleem.
Maar toch. Die persoonlijke ramp. Die bestaat daarin, dat ik er altijd – ALTIJD – 2 dagen voor de kerst achter kom, dat er mensen zijn die ik ab-so-luut een kaart had wíllen sturen, maar die ik gewoon simpelweg -ahum- vergeten ben. En dan voel ik me zoooooo slecht… Of ik besluit om bepaalde mensen uiteindelijk toch maar geen kaartje meer te sturen (want long time no contact, indruk dat kaart niet echt ‘aankomt’, etc.) en dan swoepsdiewoeps ligt er ineens een kaartje van juist DIE mensen in de brievenbus. Kerstkaartenstress all over again: snel die ook nog een kaartje sturen en weer in de lijst van geprivilegeerde kerstkaartontvangers terugzetten. Muts die ik ben.
En nu, nu is ’t te laat. Nee nog niet. Ik heb morgen nog. Eén dag respijt. De rest krijgt z’n kaart te laat dit jaar. Of gewoon niet.
Dus.
Voor iedereen in het algemeen, voor iedereen in ’t bijzonder, voor iedereen die zich vergeten voelt, voor iedereen die ook nog een kaartje had moeten hebben en voor iedereen die toch echt liever die hele kerst bij ’t chemisch afval zou willen gooien (deze groep even weergegeven in de zo mooie bewoording van Mar en Ivon: de #fuckthekerst-stroming) wil ik bij deze mijn blog ook even misbruiken om dan hier maar een kerstwens te doen… (zal ik… zal ik? ach soit. Ik zal.)
Ik wens jullie allemaal, met heel mijn hart, dat deze dagen gevuld zullen zijn met warmte en genegenheid en zonder enig gevoel van eenzaamheid of gemis. Dat zal moeilijk worden, maar daarom wéns ik het ook.  Ook al vier je geen kerst, heb je er een hekel aan, heb je een hoop verplichtingen “omdat ’t mot” met de kerst, dan nog hoop ik dat deze dagen je rust en licht brengen.
Voor mij – als fanatieke ongelovige – is kerst puur een midwinterfeest. Ik vier dat we de donkerste dag van het jaar weer gehad hebben en de dagen weer langer en lichter worden. Dat het weer lichter wordt in mijn hart. En ik hoop ook in jullie harten. Doe je hart open en laat het erin stromen, dat licht, die warmte, die genegenheid en liefde van de mensen om je heen, de mensen die er écht toe doen. Koester ze…
En ik wens voor iedereen dat 2012 een jaar van tevredenheid zal zijn.
Een jaar waarin je beseft wat je wél hebt,
wéét waar je je wél zeker van voelt,
voelt wat wérkelijk belangrijk in je leven is.
Ik zeg niet dat ik dat allemaal al besef, weet of voel.
Ik doe óók enkel een poging tot. Dat moet genoeg zijn…
Ik hoop dat het nieuwe jaar een jaar van minder zorgen wordt,
een jaar van minder pijn in ’t hart.
In jullie harten.
In mijn hart.
Dat hart waar ik jullie allemaal in heb gestopt.
En, dat u ’t effe weet:  ’t zal hard werken worden om daar weer uit te komen, mocht je dat überhaupt willen 😉
Escape from Alcatraz-like.
Maak er wat van.
Wacht niet op ’t geluk.
Maak het.
KUS