Half 6. Donker. Kinderen afgeleid met tafelvoetbal boven.
Ik scheur naar de berging en drapeer 3 tassen vol kadootjes snel-snel onder de boom,
steek de 18 kaarsjes in de kerstboom aan.
Snel de trap op: ik tafelvoetbal voor de schone schijn ook nog effe mee.
“Hee, ik heb wat gehoord!!”
“Echt?? Oh, misschien was ’t kerstkindje er nu wel!!”
Gestommel de trap af.
“Jaaaa!!! Moet je kijken!!”
Goh. Ik sta paf. Wie heeft díe er nou neergelegd?
En de boom staat ook nog niet eens in de fik.
Ik blij.
Dan gaat ’t snel.
Binnen mum van tijd zijn  de kadootjes uitgepakt.
Dochter: een electronisch Kiddy-dagboek en een Wendy/Barbie-pony.
Zoon: een afstandsbestuurbare crossmotor en een Wat-is-Wat lexicon.
Dochter en zoon samen: een boek over insecten en een Nintendo 3DS met Mario-Kart spel.
Man: Lego Mindstorms en ’n Merino trui.
Ik: mijn geliefde Garmin-navigatiesysteem, een kaars en een CD.
We zijn weer verwend. Alles nog idyllisch. Maar dan.
Komt het “in gebruik nemen”.
Ten eerste is die pruttel echt gewéldig ingepakt. Je hebt een schroevendraaier, een mes en een knijptang nodig om die dingen uit hun verpakking te krijgen. IJzerdraadjes, schroefjes, gewapend plakband, 0,5 cm dik karton. Ze doen er alles aan om het je onmogelijk te maken, het geliefde object uit z’n gevangenis te bevrijden. En dat met een springend en jengelend kind ernaast dat bij tijd en wijle even meerukt aan de draadjes en schroefjes. Het paard heb ik er ’t snelst uitgekregen. De motor niet snel daarna. Maar dat ding blijkt op onze geweldige, gladde laminaatvloer niet genoeg grip te hebben: die is gemaakt voor buiten op de weg. Dus wachten tot morgen. Zoon sjaggie.
Het electronisch dagboek is een absoluut zenuwdodend ding. De verpakking was niks voor dummies: je moest de ‘schroefplaten’ aan de achterkant een kwartslag draaien om ze eruit te kunnen trekken. Daar moet je eerst maar ‘ns opkomen zeg!! En op de verpakking zelf staat natuurlijk niks daarover. Maar het ergste is: het ding heeft een electronisch paswoord dat je moet zeggen voordat de klep open gaat. Eerst moest je het instellen, wat na wat geklungel en gereset daadwerkelijk lukte. Het is haar naam (hoe origineel).
“Zeg je paswoord!” roept ’t ding.
“HALLO!” gilt dochter.
“Het paswoord is fout!”
“Hop! Open jij!” gilt dochter.
“Het paswoord is fout!”
Ik zeg: “lieffie, je moet je náám zeggen. Anders doet-ie ’t niet”
Dochter roept haar naam van heel dichtbij in ’t microfoongaatje.
Klik, de klep zwiept enthousiast open, met een harde pets tegen haar neus aan.
“AUW!” gilt dochter en mept de klep gefrustreerd weer dicht.
Zucht…
De nintendo. OK, dat is een electronische-apparatenverpakking en dus goed te doen. Ding aan: lampje rood. Stekker uitpakken en ding eerst stroom laten lurken. Dan installeren. Naam. Internetverbinding. Calibratie. Leeftijdsbescherming. En dat alles met 2 paar begerige kinderhandjes die de NDS het liefst meteen uit je handen willen grissen. Mario-spelletje erin gedouwd. “Om dit spel te spelen, moet u eerst een Software-update installeren. Wilt u dit nu doen?” Aaarrghhh!!! NEE NEE NEE!! Ik wil gewoon dat dat ding het NU doet! Sofort!! Software uiteindelijk geinstalleerd gekregen. En nu vechten ze er met vol geweld om wie er met het ding mag spelen. Alles back to normal. Uiteindelijk kijken ze dan toch allebei maar TV.
Ik ga de mormels per direct in bed stoppen en dan aan een groot glas wijn.
Kerstavond hebben we ook weer gehad.
En dát ga IK nou ‘ns uitbundig vieren!!!