Ik heb zoveel gehoord en toch komt ’t in mijn hoofd nooit aan
dat is de reden waarom ik ‘s-nachts niet slapen kan
ook als ik duizend teksten over mijn gemis schrijf
betekent dat nog niet dat ik begrijp
waarom dit gevoel voor altijd blijft…
mooie tekst van een duits liedje (Jupiter Jones)
Soms voelt ’t zo.
Zoveel horen.
Zoveel voelen.
Zoveel dingen die op me afkomen
dat ’t allemaal niet meer in m’n hoofd past.
Zoveel tegelijk.
Het komt niet meer aan.
Ik denk en denk na over die chaos aan dingen.
Doormalen, wakkerliggen.
Maar het gevoel blijft…
Ergens mis ik iets.
Iets wat nog in mijn leven zou horen,
iets wat er zelfs na 40 jaar nog ontbreekt.
Of was het er ooit wel en is het nu weer weg?
Onbestendig.
Nog niet aangekomen.
Zoekend.
Zou ik dan daadwerkelijk ergens in dat beruchte midden van mijn leven zitten?