Burgertrut
Als ik over mijn leven nadenk (wat ik de laatste tijd steeds vaker doe maar eigenlijk gewoon beter maar niet zou moeten doen), schiet me maar één beschrijving te binnen.
Gezapig.
Ik ben weliswaar de wereld rond geweest, heb gestudeerd en veel in het buitenland gewerkt, veel mensen gezoend, veel leuke dingen gedaan, heb een eigen zaak (zónder pensioensverzekering, live dangerously oeioeioei), leuke “hobbies” en woon op een gezellig heuveltje in Oostenrijk.
Máár.
Als ik dan – vooral op SocMed – om me heen kijk, dan denk ik
“shit, wat ben ik toch een gruwelijk gemiddeldnormaalmodaal mens…”
– ik heb een redelijk goed lopende relatie met een lieve, hardwerkende, intelligente man
– ik heb twee in principe gezonde, fijne kinderen (hartegaatjes, dyslectie en ADHD zijn toch ook al heel normaal hedentendage)
– ik ben niet dakloos, integendeel, de boel is zelfgebouwd (huisje: check!)
– ik ben gek op tuinieren (boompje: check!)
– ik heb geen geldzorgen en aan het eind van m’n geld nooit eens een stukje maand over
– ik ga heel gewoontjes door m’n eigen gezellige midlife-crisis á là worstelen en bovenkomen
– ik heb geen uitbundig seksleven buiten de deur en al helemaal geen supermoderne “open relatie”
– ik heb de gebruikelijke hobbies van een veertigjarige, zichzelf soms vervelende vrouw (zingen/musiceren, schilderen, schrijven, koken enzeau… ik studeer nog net geen kunstgeschiedenis)
– ik heb geen tattoos (nóg niet althans, de wens begint te borrelen maar dat zal ook wel bij die midlife crisis horen)
– ik ga niet elk weekend helemaal los op kinky parties, geyle dates of hete tweetups
– ik plan geen start-ups in de porno-wereld
– ik zit zelfs bij een voetbalvereniging (de absolute aaarghhh-factor, voor zover ik weet?).
Saaaaaaiiiiii…
How burgertrutty can you be.
Wat heb ik nou helemaal gedaan?
Het enige wat er nog mist in mijn onspannende leven is dus dat beestje…
En dat zal er ook nog wel komen in de vorm van ’n huisdier want het beest in mij is klaarblijkelijk ver te zoeken.
Zucht…
Maar: is de socialmediamensheid nou écht zo spannend?
Het lijkt net alsof iedereen het daar met iedereen doet,
iedereen op zijn minst een heel verantwoordelijke, creatieve, stressvolle baan heeft,
iedereen daarnaast nog megaspannende toekomstdingen plant,
iedereen zich op dates, parties en tweetups een slag in de rondte feest,
iedereen iedereen kent en bijelkaar de deur plat loopt om te knuffelzoenen,
enzovoort.
En ik?
Ik ga maar weer burgerlijk schilderen nadat ik eerst weer een laagje water op onze burgerlijke mini-ijsbaan in die burgerlijke tuin van ons gespoten en het burgerlijk pruttelende draadjesvlees op het fornuis omgedraaid heb.
Ik ben zo spannend als vieze vaatdoek…
Mij rest enkel mijn eigen geweldige fantasie.
Iemand een handleiding “hoe word ik kinky, spannend en interessant” voor mij te leen???
0 gedachten over “Burgertrut”
Hier ook zo’n burgertrutje 😉 and lovin’ it
Ik zit nog in de fase van het leren waarderen 😉
Burgerlijkheid woont niet in een klein huisje, maar in een kleine geest. Ik ben ook heel benieuwd of het zaligmakend is, zo een leven dat een aaneensluiting is van alleen de leuke dingen die worden gemeld…
Deze reactie koester ik. “Burgerlijkheid woont niet in een klein huisje, maar in een kleine geest”. #BAM!!! *op zoek gaat naar geestverruimende middelen* (hahaha – geintje ;-)). Nee echt, dank je. Dit is weer een eye-opener van m’n lieve kasteelkat!!
Herkansing 😉
Wat is er mis met burgerlijkheid? Ik denk dat het voor veel mensen een wens is om zo te kunnen leven , het klinkt alleen negatief op een of andere manier. Ik heb mijn eerste tweetup meegemaakt maar niks gezien of gedaan aan kinky dingen. Het is leuk dat je mensen in het echt tegenkomt. Maar sommige zijn veel anders dan in je verwachting dus een stuk charme gaat er wel af.
Lieve Patrick, er is niks mis met burgerlijkheid en normaliteit. Wat ik wil zeggen is, dat ik mijn leven maar vooral mijzelf soms “zo normaal en enigszins saai” vind. Ik zou zo graag ook eens zo ongedwongen, ongebreideld en vrij uit de band springen, spannende dingen doen, aparter zijn. Maar als dat betekent dat ik daarmee mijn huidige leven en liefde zou verliezen, dan toch maar niet… Het is gewoon een wens naar wat minder voortkabbelende normaliteit en doorsneeheid. Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft. En het gaat ook vooral om de indruk die ik soms krijg als ik berichten, tweets, blogs etc. van anderen lees: zóveel mensen die zóveel spannends meemaken, zóveel leuke dingen doen (en nog meer dan dat ;-)) dat je al snel het gevoel krijgt, toch echt “iets te missen”. Wat echter helemaal niet het geval is omdat die mensen in werkelijkheid met alle waarschijnlijkheid net zo normaal en gemiddeld zijn als ik. En misschien niet eens half zo gelukkig als ik. Dat ook. Ik ben inmiddels ook op tweetups geweest en dat was idd heel gezellig en leuk. En idd, mensen zijn vaak toch compleet anders dan het beeld dat je in al die tijd van te voren van ze gekregen had. Ach, het is enkel die wens. Die wens om soms even uit de band te springen. En dat blijft het, een wens 😉
Heerlijk fantastisch die midlifecrisis! Burgerlijkheid in optima forma! ;))
Ben jij mij of zo? Ik zou dit ook geschreven kunnen hebben lieverd! Gelukkig is er altijd nog de MWC voor al onze MWC praktijken en uitspattingen, ok het is een beetje voor spek en bonen en lekker veilig maar toch..ik zou het niet meer willen missen!
Dikke kus voor jou!
Het kan mij niet burgelijk genoeg zijn! Na mijn scheiding ben ik behoorlijk los gegaan en dat is uiteindelijk geen voldoeninggevend leven. Ik ben nu getrouwd met een superlieve vent en leef net zo’n leven als jij en ik geniet van de innerlijke rust die mij dat geeft.
En wederom: leuk geschreven!