nog even nog een vleugje van die heerlijke normaliteit delen.
Zonet. Vervroegd avondeten (laat geontbeten dus geen lunch en ik wil vandaag sowieso niet te laat eten omdat ik anders straks niet meer in m’n correctieondergoed en jurk voor het bal pas).
Zoon prikt in z’n draadjesvlees en mompelt:
“Ik weet ineens weer waarom ik niet van dit vlees houd. Het zit echt helemaal in de klit.”
Dochter springt enthousiast op om haar kam en antiklittenspul te halen en jodelt grinnikend:
“pas maar op, er zitten vast ook een hoop luizen in!!”
Zoon kokhalst.
Hij’s fijn meis…
Zoon kijkt man over zijn vieze draadjesvlees heen verveeld aan en vraagt vervolgens:
“Zeg pap, vertel ‘ns. Wat gaat die zon van ons straks over een paar miljard jaar nou doen? Gaat-ie gewoon opbranden of explodeert-ie?”
Tuurlijk. Dat zijn ook de dingen waar zich de doorsnee negenjarige mee bezig houdt.
Man kletst erover heen en zegt:
“Weet je, laatst werd er eens een astronaut door een kind geinterviewd. Dat vroeg hem wat het volgende project zou zijn. De astronaut antwoordde: “dan vliegen we naar de zon!” Het kind vroeg toen natuurlijk of dat dan niet veel en veel te heet is en ze dan zouden verbranden. Astronaut antwoordde laconiek: “ach dat valt wel mee, we vliegen ‘s-nachts!!”.”
Man en ik hiklachen over ons wijntje heen maar zoon antwoordt uiterst droog:
“Nou, da’s stom want dan vliegen ze mooi de verkeerde kant op”.
Ja, het namiddagavondeten was weer leuk.
En tot overmaat van ramp ben ik ook nu nét nog ongesteld geworden (ach verrek ja, het is weer volle maan).
Blij dat ik een rode jurk aan heb vanavond.