Draadjesvlees. Lang-op-het-vuur-gestaan-vlees.
Oh, geen blog voor fanatieke vegetariërs, sorry.
Ik ben er gek op. Nou ben ik sowieso een kookfanaticus, ik kook meer dan graag. Dat is aan mijn eigen formaat ook goed te zien trouwens. Gék op lekker eten. Maar vooral op koken á là Jamie O. Pure grote stukken, basic ingrediënten, bij elkaar inmikken, olijfolie en kruiden erover heen en lekker lang op niet al te hoge temperatuur de oven in.  Slow cooking. Urenlang genieten van de vurrukkulukke geur die langzaam de hele keuken en kamer doordringt.
Maar ik ben dus vooral gek op vleesch. Ik zou geen vegetariër kunnen worden. Het moet wel ’t liefst bio-vlees zijn. Nóg liever heb ik dan ’t vlees van onze buurboeren: die koeien, varkens en lammetjes zie ik namelijk zelf en ik weet dus hoe aangenaam hun bestaan is geweest en dat ze niet volgepompt zijn met antibiotica (tenminste, dat zegt de buurman. En ik geloof hem op z’n mooie reebruine ogen). Of kip-in-’t-pannetje. Dat kent waarschijnlijk geen hond (misschien heeft het officieel ook een andere naam, maar die ken ik dan niet). Dat is dus sudderkip. In zoetzure saus (met worcestersaus, azijn, suiker, ketchup, tabasco, veel ui en nog meer knoflook). Minstens 3 uur laten sudderen in die saus. Klinkt eventueel ietwat smerig maar is echt zo gruwelijk lekker…
Maar waarom ben ik nou zo gek op dat sudderen? Misschien omdat het inherent aan mijzelf is… ik sudder. Ik ben een sudderaar. In mijn hoofd blijft ’t maar doorsudderen. De alledaagse dingen, de zorgen om anderen, de dingen die ik nog moet doen, de dingen die ik nog steeds niet gedaan heb, wildeweggedachten, wroeging en schaamte, liefdevolle gevoelens, de boodschappen voor ’t weekend, heb ik niks vergeten, de zorgen om mezelf, de onzekerheid over de toekomst die hoe dan ook gaat komen, de onbestemde emoties. Het suddert.
Mijn hersens zijn zogezegd één grote brok suddervlees.
En misschien hoop ik stiekem wel heel hard dat ze na minimaal 3 uur nonstop-sudderen echt ‘gaar’ zijn én ook nog ‘ns lekker  ruiken…