…om naar je eigen stem te luisteren…
Ik ben voor de gein weer eens wat liedjes aan het opnemen met een absolute amateursoundrecorder en m’n laptopmicrofoon. Het klinkt dus sowieso nergens naar (blikkerig, kraken enzo), maar dat mag ‘m de pret niet drukken. Maar dan. Dan luister je het terug, luister je naar je eigen stem. En denkt alleen maar “ohhh neeeeeeeeeeeeeee….wat erg…”
Waarom klinkt je stem voor jezelf zo anders dan wanneer je het via een opname hoort? Het is de zelfresonantie die zo ontzettend confronterend is… Ik heb natuurlijk even gegoogeld.
Ene meneer Krooshof schreef in zijn blog over een eigen theorie van zelfresonatie:
“Als je zingt of spreekt, wordt je klankkleur bepaald door een aantal fysieke kenmerken: De resonanties, oftewel het meetrillen van je schedel, de holtes daarin, de vorm van de mond en neusholte, de nek en de borstkas. Bij het spreken worden bepaalde boventonen benadrukt, en andere juist gedempt. Als je luistert naar een opname van je eigen stem, wordt er door de speaker een geluid voortgebracht waarop je eigen schedel opnieuw precies kan meetrillen. Omdat trillingen van de schedel goed gehoord worden, en deel uit maken van de totale geluidsbeleving, is de waarneming van je eigen stem een soort verterkte vorm van wat het is. Elke resonantie wordt nog een keer versterkt. Zo hoor je de klank, en daarmee de vorm van je eigen keel, neus, jukbeenderen en borst in overdreven proporties. Je hoort als het ware een karikatuur van je eigen klank.”
Ik neem zelf aan dat het ook met de positie van de oren te maken heeft (als je zelf zingt, zitten ze achter resp. aan de buitenkant de geluidsbron en als je het via speakers hoort, zitten ze vóór de geluidsbron). Hoe dan ook, het blijft een raar iets om je eigen stem te horen.
Ik ben echt geen goeie zangeres. Helemáál niet. Ik vind het leuk om te zingen maar dat vindt de halve wereld ook dus dat schiet niet op. Ik zal nevernooitniet aan iets als The Voice of Verweggistan (of wat voor casting show dan ook) meedoen. Daar ben ik sowieso te oud voor trouwens, ik zou mezelf belachelijk maken denk ik. Er zijn miljoenen mensen die tig keer beter zingen dan ik. En daarom durf ik niet… ik durf mijn zanggedoetjes niet te openbaren. Ik vind het raar klinken. Ik heb wel ‘ns iets aan een paar vrienden laten horen, ik heb een liedje aan lieve Heidy gestuurd maar verder ben ik zo’n verschrikkelijke schijterd dat ik simpelweg niet durf. Maar ik zou ’t toch zo graag willen, een paar dingen online zetten…
Hoe kom ik hier overheen?
Iemand een goede suggestie?
Lak aan alles en iedereen hebben?
Heb ik niet.
Vooruit met de geit?
Die rotgeit bokt…
Als jullie nou gewoon allemaal beloven om niet te luisteren? Is dat wat?
Maar de hamvraag is eigenlijk anders.
Namelijk: moet het überhaupt?
Nee, het hoeft niet.
Gelukkig niet.
Er zit sowieso niemand te wachten op nóg een möchtegernzangeresje.
Brrrrr…