zoals bekend werk ik ergens anders dan waar ik woon, namelijk krap 300km verderop in (mijn vroegere woonplaats) München. Eens in de zoveel tijd moet ik dan ook daar naartoe maar omdat het o.h.a. doordeweeks niet te doen valt vanwege de kinderen, doe ik dat in het weekend. Daar heb ik natuurlijk niets op tegen want afgezien van het nodige werken plan ik natuurlijk ook gelijk vrienden en party erbij in.
Gisteravond was ik aldus met vriendinnen de hort op. We hadden thuis al voorgegloeid met aperol-spritzers. De honger diende zich abrupt aan en de vraag luidde: waar en wat gaan we eten? Vriendin B wist een heel goed restaurant in de binnenstad. Allemaal de U-Bahn ingedoken en op de Stachus (Karlsplatz) er weer uit, richting Hackenviertel. Het restaurant was niet alleen heel goed maar ook errug sjiek en het was bijna genant om je eten te fotograferen (but who cares, ik mag dat :-)). De jonge, uiterst aardige kelner was meer dan goed in het bijvullen van de wijnglazen. Aan het begin van de avond (lees: vóórdat ik het restaurant van binnen gezien had) riep ik nog heel enthousiast dat ik m’n vriendinnen uit zou nodigen voor het eten maar uiterlijk bij de rekening heb ik gezegd dat ik dat mijn man financieel toch echt niet aan kon doen en dat de uitnodiging nu voor het eerstvolgende barbezoek zou gelden. Dat heb ik wel waar kunnen maken (pfieww).
Na de paprikacrème met pestokroon en warm kamoet-sesambaguette, de salie-konijnefileetjes in spekmantel op geconfijte salade, de gevulde runderroulades met kartoffelcrème op een bedje van haricôts verts en delicate rode-portsaus (zie foto) en de kaneelcaramelschmarrn met appel-quittencompote vergezeld van noten-rumrozijnen-ijs en munt (en 2 flessen witte wijn) kon je ons de weg op rollen. Ik kon echt nauwelijks meer lopen, ik dacht dat ik accuut een maagperforatie ging ervaren. Ik zwoor mezelf dat ik de komende 3 weken NIETS meer zou gaan eten, een absolute godsonmogelijkheid. Na een korte marteling (ook wandeling of “Verdauungsspaziergang” genoemd) kwamen we bij de Orlando-bar van meneer Alfons Schuhbeck. Dat is een heel sjieke, vooraanstaande, beroemde, münchener kok met z’n eigen etablissement. Ook heel sjiek en vooraanstaand. De dames wilden dat wel ‘ns van binnen bekijken. Ik vond alles best, als meneer Schuhbeck maar een werkende WC met goede spoeling had.  Het was er druk, we hadden een sta-tafel. En ik een WC, thankgod. Daarna ging ’t stúkken beter met me. Eenmaal terug werd de volgende fles witte wijn aangerukt. No problem. Achter me hoorde ik een nogal diepe, bekakte mannenstem praten over een hond. “wanneer heeft hij dan voor het laatst gegeten? Moet het lieve manneke niet ook een paar hapjes van dit exquisite truffelnoedeltje proeven?”. Ik keek om, nieuwsgierig als ik ben. Shock. Kontlang geblondeerd haar. Ogen als Marty Feldman met wimpers als wc-borstels. Een huid als strakgetrokken latex. En lippen als de rubberboot van m’n oom. Geschatte 65 jaar. Voor miep 2 heb ik niet zoveel woorden nodig: dat was Mien Dobbelsteen. Met een styroporbakje op schoot waar ze met een gouden vorkje haar exquisite truffelnoedeltjes op uitbreidde voor het XXL-vloerkleed van een hond naast haar. Met een hondenvoerlap (ja, zoiets bestaat blijkbaar) op schoot voerde ze haar lieveling met de vingers de noedels uit haar styroporbak en likte die na elk door hondmormel weggeschrokt hapje vergenoegd zelf af. De hond zelf zag eruit als een hangbuikvarken in schaapsvel. Duidelijk véél teveel truffelnoedeltjes. Arm beest…
Het hele tafereel zorgde voor grove slappe-lach-buien. Deze werden nog versterkt door een potloodventer-in-spé die zijn regenjas vol enthousiasme en breedbeens in de entréé poserend opengooide, handen in de zij geplant en een blik van “kijk mij nou toch ‘ns mooi wezen”. Helaas voor ons was-ie a) absoluut níet mooi en b) vergeten zijn kleren uit te trekken. Teleurstelling alom.
Na deze fles wijn hadden wij de inboedel van meneer Schuhbeck wel weer helemaal gecheckt en (nadat ik dat flesje wit  á 46 euro betaald had) maakten we ons op voor de betere aangelegenheden. Hofbräuhaus, Hard-Rock-Café en nog een no-name-cocktailbar passeerden de revue. Allemaal hadden ze tot ons groot genoegen prima witte wijn. I looooooove my Munich….

Rond 2 uur hielden we de U-Bahn voor gezien en kaapten een taxi voor de neus van een 16-jarig knulleke weg (ga fietsen joh, véél gezonder) en vermaakten we de taxi-chauffeur met ons hoogstintelligente gekakel. Thuis nog een flesje wijn soldaat gemaakt (hadden we ook nog niet gehad vanavond). En toen kwam de shock: een heel uur zomaar verloren… voor eeuwig en altijd. Klotezomertijd… Dus om 4 uur toch maar ’t bed in.
Verbazingwekkend hoe snel 3 weken om kunnen slaan in een paar uur: ik had alweer honger… (Nee trek. Trek is een beter woord). Het ontbijt was geheel katergeschikt: “Ei im Glas” (lekker!!), Amandelolijven (lekker!! zelfs bij het ontbijt), peperkruiden-kaas (lekker!!), verse jus (lekker!!) en wat andere standaardontbijtdingen (ook lekker!!). Hoe is het mogelijk dat je na zo’n dinner gewoon de volgende dag alweer kunt eten… waarom heb ik dít soort capaciteiten nou wél?? Ach nou ja. Ze zeggen dat je datgene moet doen wat je goed kunt. Toch?
Mijn werkweekend was in ieder geval weer een highlight. Op naar het volgende.