Onze terugreizen van Nederland terug naar Oostenrijk zijn altijd iets speciaals. De heenreizen zijn dat sowieso want dan ben ik helemaal opgelaten en blij, kan de auto niet hard genoeg vooruit pushen (waarop ik dan steevast commentaar van mijn bijrijdende man krijg: “je rijdt te hard. zo halen we het nooit met één tank en dan mag IK weer tanken” en “kijk, als ík rijd, is ons doorsnee verbruik 1 op 14,7. Als jij rijdt is dat maar 1 op 14,3. Dat is nergens voor nodig.” waarop ik antwoord: “ik wil naar huis en IK rijd (want jij wil computeren), dus ‘Klappe’.” ) Euforisch gevoel als je dan na dik 900km met radio 3FM in de oren de grens weer over bruist: ik ben weer thuis!!!
Maar terug is wat anders. Zo lang mogelijk rekken en dan toch maar op weg gaan. Ik rij zo langzaam mogelijk de poort uit, prikkende oogjes. Nog even voor de grens bij de vrije pomp de auto voltanken. De kinderen jammeren na een kwartier al dat ze zooo misselijk zijn en dat ze een DVD willen kijken. Dat mag pas op de Autobahn want anders kotsen ze te vroeg.
Natuurlijk geldt bij ons ook: de bijrijder is steward(ess). Die doet de verzorging van de overige inzittenden. Man kan dat lang niet zo goed als ik (of course) maar hey, ik moet rijden. En als hij met z’n laptop op schoot naast me zit te programmeren, wil hij wel ‘ns vergeten dat er nog twee koters op de achterbank zitten te karremejakken. Bij de pomp denken we er nog net even aan om een halve Primatour in beide kinderen te stoppen (pfiewww, over een kwartier is het kotsgevaar hopelijk weer geweken).
“Pap, mogen we een DVD kijken?”
“Nee.”
“Mam, mogen we een DVD kijken?”
“Moet je papa vragen.”
“Die zei nee.”
“Nou, dan nee dus.”
“Pap, mogen we wat lekkers? Ik heb honger.”
Man geeft appel-met-gat-erin aan
“Gatsie, die is al bruin van binnen. Ik wil een blokje kaas.”
“We hebben geen blokjes kaas mee, alleen bruine boterhammen met kaas.”
“Bahhhh, waarom neem je nou nooit eens iets lekkers mee voor onderweg?”
Uiteindelijk graai ik de zak met gummibeertjes tussen man z’n benen vandaan en gooi die naar achteren.
Rust.
Op de Autobahn weet ik dear husband ervan te overtuigen dat een DVD (nou ja, SD-kaartje met een geripte film erop) toch echt voor een hoop kwalitatief hoogwaardige laptoptijd kan zorgen. De SD-kaartjes worden vervolgens minitieus doorgesproken en van filmkritieken voorzien (geen enkele film is goed dus waarom nog langer erover discussiëren, douw er gewoon eentje in man…). Ice Age 3. En stil zullen ze zijn.
Wij zijn geen stoppers. We hebben al wel eens het hele stuk (ca. 930km) in 1 ruk doorgereden, onder voorwaarde dat ik dan voor vertrek cq. tijdens de reis geen koffie drink. Maar meestal is 1 plaspauze toch wel noodzakelijk. Helaas voor ons is het ons ook nog nooit gelukt om de terugreis kotsvrij te houden (de heenreis wonderwel altijd, hoe kán dat nou). We hebben standaard plastic zakken in de auto omdat zoonlief regelmatig zijn kaasblokjes-met-gummibeertjes-en-tomatensoep weer moet lozen.
Op een eerdere terugreis was dat ca. een uur na vertrek ook het geval. Zoon loosde braaf in de zak. Toen hij klaar was, verkondigde hij vol trots dat alles in de zak zat en gaf deze met een zwier aan mij (toen voor de falderatie [twentsch begrip voor “ter afwisseling”] de bijrijder), daarmee gelijk een vloedgolf van overgeefsel door de auto slingerend omdat die AH-tasjes toch echt van inferieure kwaliteit zijn en deze al grote, helaas tot toen toe onbemerkte gaten aan de onderkant vertoonde. De kots zat zelfs in dat ding waar je je gordel in klikt. De stank was niet te harden. Zoon onder, zijn kussen onder, ik onder, de ventilatiegaten onder, de auto onder. Bij de eerstvolgende benzinepomp met cockpitreinigingsdoekjes, keukenrol en spa rood de boel zo goed als het ging schoongemaakt. Daarna hebben we dus niet meer gestopt (en heul hard gereden, dat ook) om maar zo snel mogelijk die auto weer uit te kunnen…
De afgelopen terugweg was milder: dé plaspauze (want dochter en ik moesten) werd ingelast. Zoon moest niet. Zei hij. Ineens stommelde hij toch de auto uit, hij moest toch. Nog geen 2 meter van de auto, vlak vóór de motorkap van de auto naast ons, gutste zijn maaginhoud over de parkeerplaats. Mooi. Klaar. Goed getimed. Afvegen, glas water drinken, de verbouwereerd kijkende passagiers van de buurauto steevast negeren en dóórrrrgaan… Een terugreis zonder kotsen blijkt vooralsnog een onmogelijkheid.
Met frisse tegenzin jakker ik naar verder huis. Zo langzaam mogelijk.
Eén voordeel: op terugwegen haal ik die 1 op 15 makkelijk…