Het knaagde.
Heel venijnig
en in ’t geniep.
Het vrat.
Van binnen,
echt heel diep.
Het beet.
Als zoutzuur in
een houten vat.
Het knaagde.
Als een geniepige,
venijnige rat…
Daarom voerde ik het maar
’n snoeiharde wortel.
Eer ’t m’n hele interieur opat.
(en nu knaagt ’t nog steeds…)