…en een dooie vis.
Wat een dag.
Het ontbijt: klooiende kinderen kliederen m’n krant compleet onder. Krant wordt woest weggeschoven. Helaas lag daar mijn iphone tussen en die viel dus met een gracieuze, kleine, in mijn ogen niet echt schadelijke boog plat op onze laminaatvloer. Extra-hard laminaat, dat wel. Bij de obligatoire ‘Doet-ie-ut-nog’-test deed de home-button het toch duidelijk niet. Ach, doet-ie wel vaker. Met de aan-uit-knop ging het beeldscherm wel weer aan (pfiew). Even opnieuw opstarten, dan was ’t leed vast wel weer geleden…
(*hoop hoop*).
NOT!
Het voelde een beetje alsof me een arm afgehakt wordt. M’n telefoon kapot. Mijn lieve oertijd-iphone wilde niet meer app-switchen. Niet meer naar huis. Ik voelde een deel van mij langzaam sterven. Wat ik ook deed (hercalibreren, soft en hard resetten…), hij bleef home-less. Enig gerechtvaardigd gevloek galmde door het huis. Dan maar even sporten (lees: afreageren). En de vissen voeren, zoals altijd rond dit tijdstip. Had ik ook beter niet kunnen doen. Mijn grootste betta (vechtvisje) hing diagonaalverticaal met z’n kop tussen de planten. Een lichte stuiptrekking in de staartvin was een duidelijk teken: not dead yet. Maar ook de laatste 3% leven vloeiden redelijk snel weg uit het kleine, koudbloedige lichaampje… Ik ben niet van de actieve euthanasie in dit geval, dus hij mocht van mij in alle rust sterven (de andere 2 bettadames vonden zijn tic-staartvin ook best appetijtelijk, dus ach, dat wilde ik hun niet ontnemen).
Back to business. De home-button. Zonder home-button geen iphone. Ja, je kunt best van je agenda naar de telefoonfunctie switchen, maar alleen als je de hele telefoon eerst uitzet en dan compleet opnieuw opstart. Dat duurt ca. 3 minuten bij een iphone. En dat geldt dus voor alle apps. Even Wordfeuden? Foon uit, foon aan, hoppa. Niet per ongeluk op een push-berichtje clicken want dan switched-ie gelijk naar die app. Geen doen dus. En een soft-home-button bestaat er voor mijn iOS-versie helaas niet (en mijn fossiele foon verdraagt geen nieuwere versie). Ook een no-go.
Next step: fanatiek youtuben om de cursus voortgezette iphone-chirurgie z.s.m. te voltooien. Cum Laude, zeg ik u. Ik wist al hoe ik ‘m kon slopen, maar ik wist nu ook, welke contactjes met de grootste waarschijnlijkheid het probleem vormden. Ze moesten volgens de youtube-meneer “opgewipt” worden omdat ze bij stokouwe iphones (zoals de mijne) vaak door intensief gebruik (huh?) “platgedrukt” zijn en dan niet meer werken. No problem. Kan ik. Ik wist inmiddels 99% zeker dat het een hardwareprobleem was: ik had de home-button al gehercalibreerd (no result), gereset (no result), de foon gereset (no result) en een speciaal opstarttestje gedaan óf het ook echt een software-ding was (nee dus). Lang leve Google. Een operatie was onvermijdelijk.
Eerst een backup. Wáár staat in vredesnaam die backup van m’n iphone, zoek dat maar ‘ns uit in je windows7-Explorer-op-oorlogsvoet-met-iTunes. Gelukkig had ik hulp van een iphone-genius. Mijn dank is groot, Glenn! Backup gered en gesaved. Vervolgens het operatiegereedschap (een zuignap om het glas op te tillen, een mesje (om het vuil weg te schrapen) met een vel keukenrol, een fijnmechanisch-werktuigsetje (van mij!! ikke gekocht!) en een dienblaadje voor alle losse onderdelen die er mogelijk en zelfs zeer waarschijnlijk uitvallen) klaargelegd en gedesinfecteerd. Het grote sloopwerk kon beginnen (en stiekem verheugde ik me er al zeer op). SIM-kaart + tray eruit geprutst (dat op zich is al een operatie bij een iphone). Toen de schroefjes. Mijn operatie-schroevendraaier paste weliswaar (lees: was miniscuul genoeg), maar ik moest eerst roest eraf krabben met het mesje. Dacht u, dat ik die dingen daarna los kreeg? Nope. Muurvastgeroest. De barst in de back-cover werd daarentegen wel een stukje groter…
Toen bedacht ik me ineens, dat ik mijn adressen/telefoonnummers nog wel even moest overtikken. Ik heb namelijk Thunderbird (want gloedgloeiendehekel aan Outlook) en daarmee kan de foon niet sync-en (nog een reden om hartstochtelijk naar een Android te verlangen). Dus: uitstel van de operatie, eerst adressen veilig stellen. Half uur later: hervatting van de chirurgie. Meer schroefjesgepruts. Meer functioneel gemorrel. Geen beweging in te krijgen. Uit pure frustratie mep ik het ding met een klap op tafel. Eerst een keertje met de voorkant, daarna nog een keer met een ferme klap z’n achterste, smijt ‘m op het dienblaadje en maak vervolgens een kop sterke koffie.
Ik zet de telefoon aan omdat ik nog een gisteren gemaakte afspraak in mijn agenda wil checken voordat het ding compleet naar z’n grootje is. Floep! Push-berichtje van FB. Zoef! Foon switched naar FB. Ach mannnn hé… Ik druk automatisch op de home-button…
EN WHAMMMOOOO!!! HIJ DOET UT!!!
My heart skips, skips a beat…
Ik wist ’t!! Ik WIST ’t!!
De non-invasieve Lou methode voor de reparatie van losse contacten werkt toch echt het allerallerbeste:
stap 1) intensief voorbereidend morrelen
stap 2) een ferme klap op de voorzijde
stap 3) een welgeplaatste opdoffer op het achterwerk
stap 4) een kop koffie
Werkt met autoradio’s en dus ook met iphones.
Nobody tells me how to repair my own stuff. Há!!
OH YESSSSS I CAN!! 🙂
Laat ’t ding nou nog maar ‘ns een keer zo’n stunt met losse contacten uithalen, durft-ie niet meer, zeg ik je!
Zo. Nu nog even een vis naar z’n porceleinen vissenhemel brengen.
Daar moet op gedronken worden, hi-ha-hoooooo 😛
(laat maar Sam, ik doe ’t infuus zelf wel. But please play it again…)