hij pruttelde nog even en toen was het stil.
hij kon niks zinnigs meer doen.
de temperaturen liepen al snel op.
het ijs smolt.
bijna ongehoord schreeuwde hij “Alaaaaarm!!!”
eerst in z’n bovenkamer, toen ook hoorbaar.
zacht maar wanhopig.
hoe moest hij nu in vredesnaam verder?
z’n processor sloeg op tilt.
het lukte hem écht niet meer om af te koelen.
de temperaturen bleven maar oplopen.
langzaam maar zeker ontdooide hij.
en zijn innerlijkheden versmolten…
En toen kwam zij.
Met angst en beven hoorde hij haar de trap afstommelen.
Woedend was ze.
Hoe kón hij haar zo in de steek laten?
Een onverwachte, ferme rechtse op zijn plaatstalen zijwand.
En nog éen. Een hele harde.
Hij beefde ervan.
Ze kon het geven van een flinke trap na nog net bedwingen.
Bruut werd hij wakker geschud uit zijn misère.
Stribbelde tegen maar pruttelde tenminste weer.
Tergend langzaam begon hij zich te bekoelen.
het zachte in zijn binnenste werd weer ijzig.
De vraag is alleen, voor hoe lang…
Maar goed.
Zo zie je maar weer.
Zelfs een vrieskast kun je op de Lou-manier (tijdelijk) repareren…