Jij ziet mij als een gewone doorsnee vrouw
zoals er zo vele andere zijn voor jou.
Een simpele vis die net even jouw kant op zwemt.
Die je wat liefde en genegenheid brengt, ongeremd…
Maar ik kan dit spelletje niet meer spelen
Het doet me pijn en ik kan niets ‘échts’ met je delen.
Ik voel de tranen alweer branden in mijn ogen.
want eigenlijk heb je me nooit iets voorgelogen…
Ik keek de liefde vol verwachting in het gezicht
maar de aanraking zélf bleef steeds onverricht.
Het zou hard en onrechtvaardig zelfbedrog zijn
om te hopen. Ik doe wel weer water bij de wijn…
Jij denkt dat je hetzelfde voor mij betekent
Niks bijzonders, geen gevoel, geen harten brekend.
En ik ben te bang, te verlegen om het te laten zien
vind je echt dat ik dit op deze manier verdien?
Voor mij ben jij een speciaal persoon.
Voor jou ben ík slechts heel gewoon.
Ik dacht een naald in die hooiberg te hebben gevonden.
En toch lik ik steeds weer die miniscule steekwonden…
Ik kan dit spelletje echt niet meer spelen.
Ik kan mijn liefde niet meer met jou delen.
Zilte tranen die nu meer dan ooit branden.
Zullen ze simpelweg door warmte verzanden?
Vol met pleisters plak ik mijn ziel
is dit nou mijn lot, mijn achilleshiel?
Want elke keer als ik iets van liefde voel
wordt het steeds opnieuw een grote janboel…
Ik ben klaar met spelletjes spelen.
Kan mijn hart niet in nog meer stukjes delen.
Dan blijft er alleen nog maar een hele hoop gruis
En ga ik zelf ten onder, alle gevoelsgedoe incluis…
Zullen we dan maar een ander spelletje doen?
eentje waarbij ik steeds de winnaar zoen?
Of liever zoiets als mens-erger-je-niet?
Dan verberg ik vanaf nu voor altijd mijn verdriet.
En is het ook niet erg meer ,als jij het wéér niet ziet….
__________________________________________________________
(Geïnspireerd door de lyrics van “You” van  Judith. Maar da’s dan ook alles)
__________________________________________________________

(sorry, slap dit. had ik even heel hard nodig nu. blij dat ik goed tegen m’n verlies kan ^_^)

(OH! NB! MIND THE TAG!!)