Schaduw vervult onze steeds legere harten.
Het lijkt wel of alles er uit wegstroomt.
Al dat wat wij ooit waren maar
nooit onder woorden konden brengen.
Kunnen we onze littekens niet
voor héél even over het hoofd zien,
zodat we de komende ochtend
toch nog samen gaan halen?
Denken we ooit nog aan al het goeds,
alle manieren waarop jij me deed leven
alle manieren waarop ik van jou hield.
aan alle dingen die niet zomaar afstierven,
en die de nacht zelfs konden doorstaan.
Waarom doen we dat dan niet nu?
Waarom niet gewoon nog vandaag?
Wat nou als jij me maakte
tot alles wat ik ooit had moeten zijn?
Wat als onze liefde nooit zou sterven?
Wat als dat nu allemaal verloren gaat
achter de woorden die we nooit konden vinden?
Lieverd, voordat het echt te laat is,
waarom dan niet gelijk nu?
Het zonlicht breekt in jouw ogen,
Om toch maar weer een nieuwe dag te beginnen.
Ook een gebroken hart kan nog steeds overleven,
Met slechts een lichte aanraking van waarheid.
De schaduwen door het licht verdreven
Dan zul je me daar vinden, daar aan jouw zijde
Daar waar jij ooit ook weer liefde zult vinden…
(mocht iemand het herkennen: ja, dat is het. op mijn manier. ;-))