“ohhh, hey, moet je kijken wat ze nu weer schrijft…”
“wat zielig, dit. dat ze dat zelf niet door heeft!”
“een liefdesbetuiging aan pietjemetdelangeachternaam!! heb je dat wel gezien??”
“nôhhh, duidelijk teveel drama en te weinig queen!”
“oh fak, ze ziet het. Dan maar even verder in DM?”
“geloof haar niet hoor, ze kletst maar wat uit haar nek…”
“gefeliciteerd jôh! volgens mij heeft ze het toch echt over jou…”
Ik verzin maar even wat.
Ik kan ’t zelf gelukkig allemaal niet zien.
Maar ik zie wél veel so don’t mess with me please…
Maar ergens is het zo zielig hè…
Dat continue gekonkel.
Dat eeuwige gekronkel.
Dat kakelen om het jezelf maar te horen tokken…
En dat denken dat álles om jou draait…
Maakt het je wereld interessanter?  Vast wel. Mooier kunnen we het niet maken. Interessanter wél, maar goed, dat is dan ook niet moeilijk.
Voel je je er beter door?  Dan ben ik daar dan blij om. Voorrrallll doorgaan.
Geeft het je medestanders?  Ach… die paar mag je hebben hoor. Ik hoef ze niet.
Heb je door mij weer wat gesprekstof?  Fijn, waar zou je het anders over moeten hebben, hè…
Maar dat eeuwige, misselijkmakende geroddel…
Dat steeds weer een ander zwart maken.
Dat gelieg. De ene dit zeggen en exact tegelijkertijd de ander het tegendeel.
Dat tegenstrijdige. Dit rondvertellen maar eigenlijk dát bedoelen.
Dat hevige gestook. Wie niet vóór mij is, is tegen mij.
Dat niet kunnen accepteren dat er mensen zijn die gewoon niets meer met je te maken willen hebben.
Dat een ander niet met rust kunnen laten. Dat schampere gedoe.
Dat proberen om andere mensen aan jouw kant te krijgen.
Dat oneerlijke.
Dat geslijm.
Het is zo ontzettend sneu…
Is dat nou twitter?
Dan stop ik namelijk accuut.
Ik kan hier echt helemaal NIKS mee.
Dit is ook de reden voor alles…
JIJ vroeg ernaar. Waarom?
Ik ben beter in het uitleggen in platte tekst.
DIT is dus de reden. Daarom!
De reden ben jij.
Dat gekonkel, dat gekronkel.
Ik ben het zó zat…
Wees toch ‘ns eerlijk!!!
En zie eindelijk eens onder ogen wat je allemaal aanricht…
Ik wéét dat twitter anders is.
Dat de meeste twitteraars anders zijn.
Gelukkig maar.
Dus nee, ik ga niet.
Ik wéét dat de meesten wél door je heen kijken.
En de paar die dat niet doen, wens ik veel wijsheid (zie vorige post).
Ik wéét wie het liegebeest is.
En velen met mij.
Gelukkig maar.
Dit zijn de allerallerallerALLERlaatste woorden die ik hier aan wijd.
Ik kan niet meer en ik wil niet meer.
Ik ben het spuugzat.
Dit vreet te veel energie.
Van jou ook, alleen zie jij dat zelf nog niet.
Ik wil alleen even heel duidelijk stellen:
– IK roddel niet. Ik ben wél nieuwsgierig. En ik vraag gewoon na als ik iets wil weten. Heel direct. En niet via anderen.
– IK heb niets gezegd. Niets wat ik niet had moeten of mogen zeggen. Jij wel. En jij legt woorden in andermans mond. Woorden die daar niet horen.
– IK ben oprecht. Ik kies heel bewust voor diegenen die ik ik wél kan waarderen.
– Op mij kun je vertrouwen. Wat jou betreft laat ik dat maar in het midden.
– Ik lieg niet. Ik zeg dan nog liever gewoon helemaal niks.
– Ik heb een bloedhekel aan chronisch oneerlijke mensen. En velen met mij.
– Ik neem niet zomaar dingen aan. Als ik het niet weet, dan vraag ik na. Krijg ik geen antwoord, ook goed. Maar dan nóg neem ik het niet automatisch maar aan…
‘Kronkelen’ vind ik persoonijk een heel mooi woord.
Het heeft iets zeer flexibels, iets beweeglijks.
Maar jij maakt er zó iets gruwelijk lelijks van…
.
.
.
Klaar mee.
.
.
.
Moet ik nou wachten met posten tot morgenochtend?
In het kader van het verstand en de wijsheid?
Ach fok it.
Ook het laatste woord moet eruit.
.
*Publiceren drukt*
.
En hou op met m’n blogs te lezen.
Dat zou pas echt heerlijk zijn…
Maar ook teveel gevraagd, vrees ik.
Ach soit.
Hoppateeeeeee, over tot de orde van de dag!!
Ehh.
Nacht.
#BAM!!