(Poging 2 dan maar….)
Onze sportvereniging bestaat dit jaar 50 jaar. En de beste zuipers staan niet aan wal maar in de tent dus moet dit vanzelfsprekend gevierd worden met een mega-feest: Een tentfeest. Een ‘Zeltfest’. Mocht u nu denken dat ik op dit heugelijke feest mijn (toch al afwezige) brains eruit ga zuipen: fout! Aangezien ik trainster ben van de allerkleinste voetballertjes (hier de bambini’s genoemd, in Nederland heten die iets van ‘F-jes’ ofzo?), voel ik mij in zo’n geval natuurlijk ook genoodzaakt om mee te helpen zodat het hele gebeuren ook echt een knaller gaat worden.
Gisteravond was het begin van alles: een groot feest voor alle leden, aanhang en vooral prominent volk. De lokale TV was er (wist ik), de nationale TV was er ook (shit). De provinciale chefs van allerlei interessante verbanden, de provinciale opperchef zelf, burgemeester en entourage, weet ik veel wie (ik kende er – afgezien van de burgemeester die hier al wel eens tijdens ’t avondeten binnen is komen stuiven – sowieso geen één) nog meer. Heel leuk en fijn allemaal, ware het niet, dat ik – als tevens lid van de damesgym die elke woensdag fanatiek 1,5 uur stept of aerobict – toegezegd heb om mee te doen met een kleine “uitvoering” tijdens deze avond. Salsa-latindance-steps. Waarom ik dat heb toegezegd, beats me, maar op dat moment leek ’t me niet zo’n big thing. Fout geleken :-S
Het hele gebeuren begon met een grote stoet van alle leden – in hun nieuwe tenue: mooi rood is niet lelijk – achter de fanfare  aan. Van het gemeentehuis naar de tent op de sportplaats. Was wel een heel mooi gezicht trouwens, al die rode pakkies. Ik ben ook trotse bezitster van zo’n rode outfit dus ik mocht meelopen. Bij de tent er aan de voorkant in, eet-en-zuip-bonnetjes in ontvangst nemen en er aan de andere kant weer uitsjouwen: terug naar de sporthal voor een laatste keer repeteren. Aansluitend weer naar de tent sjezen. Daar zaten wel héél verschríkkelijk veel mensen… De tent is gebouwd voor ca. 2500 man en halfvol was-ie toch wel… We hadden inmiddels allemaal de fluoriserend gele shirtjes over ons eigen spul heen gesjord en toen begon het wachten op het einde van de film die toen nog liep. Die film kon me niet lang genoeg duren maar hij was uiteindelijk nog duidelijk te kort. We moesten.
Felle lampen, zonder één stap gedaan te hebben al zweet op ’t voorhoofd. De eerste rij helemaal vol met ons aanstarende prominentie. Je zag ze denken “wat wil dat stelletje mutsen nou met die plankjes…”. Whatever. Step neerkwakken op de voorbesproken plek, antislipmatjes eronder prutsen en tappen tot de eigenlijke muziek begon. Die kwam ook al te snel. Ik heb volgens mij meer fouten gemaakt dan in alle oefensessies bij elkaar maar gelukkig ben ik nog altijd goed in het verdoezelen van mijn fouten en ook in het gewoon stom doorrrrrgaan, m’n  ‘Komt goed’-mantra mompelend. Uiteindelijk bleek dat het inderdaad best goed kwam: het publiek was laaiend enthousiast. We kregen ook achteraf nog complimenten, zelfs van een landelijke promi die dat extra nog even kwam zeggen. Toch aardig.
En dan dat gevoel da je hebt als het eindelijk klaar is. Eindelijk voorbij. Geschafft. Finito. Daar doe je het voor hè. Dat gevoel ervóór, dat mogen ze van mij houden. Maar dat erna is best heel aangenaam… En dat dáárna, tijdens het weißweinspritzerdrinken en met z’n allen lol hebben voor twintig is ook prima.
Vanavond moet er dan echt gewerkt worden: dan mag ik namelijk achter de bar staan, 2500 man van alcohol voorzien, van ca. 5pm tot iets van 5am. Kneiterhard werken is dat, maar ook dat is soms best leuk op zijn tijd.
Ach, je moet wat over hebben voor je vereniging hè 😉 En voor de sociale lokale integratie. Dat ook.
(en NB: wat een fijn nikszeggend, burgertrutterig, simpel, alledaags blog is dit hè? pure simple shit – Yes I can!! 😉 )
(oh en nog een heugelijk alledaags dingetje: m’n vrieskast is helemaal niet kapot! Ik heb ’t ding voor niks een klap verkocht: de interne thermometer doet ’t alleen niet meer :-S)