de lanen in…
Lanen hebben we hier op de berg niet echt. Lanen heb je hier sowieso erg weinig eigenlijk. Maar dat kan ons niet deren: vandaag hadden we een uitstapje op ’t program. De berg op.
Nu zijn onze kinderen niet zo van het wandelen en al helemaal niet van het bergop wandelen. Dat begon vanochtend al met gejammer: “Als jullie willen wandelen, doe je dat toch!! Wij blijven wel hier bij opa en oma.” Helaas voor hun gingen opa en oma hun eigen ding (golf spelen) doen, dus dat schoot ook al niet op. We moesten eerst nog naar de bouwmarkt om contactlijm te kopen. De zolen van de schoenen van dochter lagen helemaal los en moesten we eerst nog even snel lijmen want met die flapdingen kon ze niet eens fatsoenlijk een trap op, laat staan een berg of een zogenaamde “Klamm”. Dat gingen wij namelijk doen. De Wörschachklamm lopen. Een Klamm is een door (smelt)water diep uitgesleten ravijn waar men langs de watervallen d.m.v. houten trappen en stijgbalken langs de tig meter hoge rotswanden omhoog kan klimmen.
Bij de Klamm aangekomen stapte zoon al zuchtend uit de auto, liep al zuchtend voor ons uit naar de Klamm-ingang en draaide zich daar al zuchtend (en de ogen omhoog draaiend) weer om: “da steht ‘Klamm gesperrt’ – jetzt sind wir das ganze Stück umsonst hierher gefahren, mann-oh-mann-oh-mann!” En daarna nog een mompelende zucht met iets van ‘jullie ook met jullie fantastische ideeën’. Anyway, wij zijn niet voor 1 gat te vangen: de daar rondkuierende (opruimende?) dame beleefd gevraagd en we mochten er best al wel doorheen wandelen – weliswaar op eigen risico dus de kinderen liepen voorop (gheheh) – want hij zou toch morgen open gaan. Zoon zuchtte nog maar even een tandje harder.
Dochter was vroeger nogal dwars als ’t om wandelen ging maar dit keer liep ze eigenlijk vol goede moed en zonder geklaag omhoog, op haar met powerlijm besmeurde stappers. Dochter is net een hond, ze sleept elke enigszins acceptabele stok mee en als ’t effe kan propt ze ook nog alle zakken vol ‘mooie’ stenen. Maar dit keer had ze een jurkje zonder zakken aan (gna!!). Aldus propte dochter de stenen maar bij mij in de broekzakken (fak…). Uiteindelijk hadden man, dochter en ik alledrie wel een prachtige wandelstok. Zoon wilde er geen: nóg meer gesleep, het was immers zo al vermoeiend zat.
Maar eenmaal klammklauterend begon zelfs hij de lol ervan in te zien. Was ook erg imposant, dat bulderende water onder je door en langs je heen terwijl je op een smal houten trappetje staat… Hij gilpiepte wel meerdere keren dat we minstens een meter afstand moesten houden van elkaar omdat anders dat hout ’t wel eens zou kunnen begeven. Boven aangekomen eerst maar ‘ns pauze op ’n bankje met zich lonend uitzicht. Toen verder naar de ruïne “Wolkenstein”. Daar ons even de koning te rijk gevoeld (zo prachtig mooi daar…) en uiteindelijk bij een kleine Hütte 15 minuten lopen verderop neergestreken. Grappige WC (ik ben een toiletkijkerT, de toiletten worden altijd eerst geïnspecteerd. Voldoet de plee , is de rest vast ook wel okee – zo mijn motto. En zo was het ook hier.) De lokale lama, de plaatselijke ezel en hun boss in de vorm van een irritante bok keken meewarig naar onze Weißwein-Gespritzt. Helaas hadden ze op de Hütte geen ijs. We hadden de kinderen ijs beloofd als ze verder niet zouden jammeren en ze hadden daadwerkelijk verder niet gejammerd, dus ijs moest er nog komen. Ook dat uiteindelijk gelukt in het eerstvolgende durrup: Irdning. Ois in Irdning also.
Nu zit ik op ’t terras in de wolkige zon te typen. Heerlijke koninginnedag zo. Doen jullie maar fijn vrijmarkten daar.