Ik blijf ’t moeilijk vinden. Mezelf terug houden. Op m’n vingers zitten. Niet steeds eruit gooien wat ik juste en moment voel, vind of denk. De afgelopen dagen heb ik het gedaan, geprobeerd althans. Tot daarnet, toen kwam er weer even een eerstegedachtenblog uit (zie “Doorloper“), kon er niks aan doen, het móest.  Maar ik moet doorzetten. Ik moet afkicken. Ik zit teveel te malen. Ik zit te vol met dingen. En toch ben ik leeg van binnen. Goed gevuld aan de buitenkant, een echo van binnen. Als ik “wie is de koning van Wezel” naar binnen zou roepen, zou die ezel pas na een dag of drie terugkomen, vrees ik… Diepe, diepe put. Met een geweldig dikke stenen muur erom heen waar je met je hele romp overheen moet leunen om een glimp van dat daar ver beneden liggende, troebele water op te kunnen vangen. Een putemmer ontbreekt al lang, het touw hangt er maar een beetje verloren en uitgerafeld bij.
Ik kan me soms zo verloren voelen.
I get lost in this world…
Mag ik ‘m ruilen?
Voor een wereld waarin ik gevonden word?
Een wereld waarin ik jou vind?
Even het bonnetje zoeken.
Na vier decennia rondstampen weet ik niet eens meer
waar ik ook alweer naar op zoek was.
Zocht ik überhaupt iets?
Zocht ik iemand in ’t bijzonder?
Jou??
Gut, wie ben jij nou eigenlijk…
Wie is de koning van Weeeeeeezel….