Ik zit hier in een halfdonkere kamer. Alleen de felle eettafellamp is aan. En ik zit eronder, op m’n laptop te rammen. Voeten op de stoel tegenover me, hoofd beetje schuin, melancholische blik. Op TV loopt één of andere looovvvvve-movie die ik niet ken. Ik weet wel dat ik Cameron Diaz niet leuk vind. Ik krijg altijd een beetje een badeend-gevoel bij haar. Ik kan alleen maar hopen dat ze haar lippen nooit op laat spuiten want dan krijg ik ook nog een rubberbootgevoel. Op de achtergrond staan er een hoop browsertabs open, o.a. een tab met Twitter, een tab met facebook, muziekvideo’s op youtube, een paar blogs die ik nog wil lezen en blip.fm.
Wat een brok intelligentie in één schermpje. Ik verveel me. En toch ook niet. Ik zou momenteel niet eens tot iets anders in staat zijn dan stom typen en wat lezen met een nog stommere film op de achtergrond. Vermoeiende dag, veel gedaan. O.a. hele oerwouden aan brandnetels uit de tuin gerukt waardoor m’n onderarmen nu jeuken als de sodeneten. Man heeft het ronken op de bank inmiddels ingeruild voor ronken in bed, een stuk prettiger voor ons allebei. Ik zucht een keer diep, kijk vermoeid naar het scherm en naar mijn eigen binnenste. Wat wil ik nou. Er niet over nadenken, dat is wat ik wil. Alles uitschakelen. Alles op autopiloot. Gewoon functioneren zonder emotie. Simpel de dingen doen die goed zijn voor mij en mijn omgeving zonder gevoelsmatige rompslomp.
Ik wil uit. Uit als in “off”.  Ik ben mijn eigen tegenstrijdigheden meer dan zat. Ik zeg te houden van maar ik voel me leeg. Ik zeg los te laten maar ik blijf er maar in hangen. Ik beloof mezelf te stoppen maar ik ga maar door. Ik neem me voor bepaalde dingen niet meer te doen maar vijf minuten later ben ik er alweer mee bezig. Wie redt mij als ik het zelf wel wil maar niet doe?
Ik voel me een zwakkeling. Het laatste beetje intensiteit stroomt weg. Ik zou uren kunnen douchen in de hoop dat ik uiteindelijk oplos en in het afvoerputje verdwijn. Ja, dat zou wat zijn. Ik heb zoveel mooie, geweldige dingen gedaan de afgelopen week. Ik heb gevlógen. Ik heb geschreven. Ik heb gewerkt. Ik heb geschilderd. Ik heb de eerste aardbeien uit de tuin geplukt. Ik heb geleefd. En ik ga ook door met leven. En met geweldige dingen doen. Ooit zal ik vast nog wel ‘ns iets bereiken. Maar het vlakke gevoel blijft. Ach, het zal over een paar dagen (jaren?) wel weer weg zijn, schat ik zo.
En afgevlakt is altijd nog beter dan uitgevlakt…