Mooie woorden zie ik overal. Zo ook vandaag, al meerdere keren.
‘Klaar’ is zo’n mooi woord. Ik associeer het met helder, duidelijk, maar dat zal wel vooral door mijn duitstalige vergiftiging zijn (‘klar’). En natuurlijk associeer ik het met voltooid, afgelopen, bereid. Alleen, ik roep het zo vaak en het blijkt bijna nooit zo te zijn… Klaar mee. Foutje. Toch niet…
‘Mooi’ is ook mooi. Maar da’s inherent aan het woord. Mooier dan mooi woord, dat mooi.
‘Overleven’. Dat is een woord waar weinig mensen werkelijk bij stil staan maar toch is het iets wat ze dagelijks doen en een vreselijk essentieel  iets.  Heeft naast het leven zelf ook nog het ’trotseren’ in zich en het allerbelangrijkste der mensheid: voortbestaan…
‘Amper’ vind ik persoonlijk bijvoorbeeld een geweldig woord. Bijna niet. Maar toch een beetje? Nauwelijks merkbaar, maar het was er, héél ietsje… Maar ook een beetje ‘net niet’…
‘Elkaar’ – zo’n heerlijk woord. Samen. Jij en ik. Voor elkaar. Onderling. Wederzijds. Ik van jou en jij van mij. Het zit er in. Of zat?
‘Nu’ is ook zoiets. NU!! niet straks, niet gisteren, nu. Alles wat telt. Nu. Nu nu nu nu nuuuu! Bijna als zingen. Toch?
‘Genoeg’ is gewoon prachtig. Genoeg als in vergenoegde toereikendheid. Het is goed zo, voldoende. Verzadiging. Bevredigd. Basta.
Maar toch hè… toch zijn het altijd weer niet die enkele woorden maar de zínnen die me zo raken…
Het was mooi, maar amper genoeg om te overleven. En nu, nu zijn wij klaar met elkaar….