Gisteravond was ik een avondje kletsbeppen met de moeders van de kinderen van de klas van dochter (geweldige verhaalzin). Dat noemen ze hier “Elternstammtisch”, een stamtafel voor kletsgrage ouders. Correctie: moeders. Vaders waren er niet. Maar moeders zijn nu eenmaal ook ouders. Ik ga graag naar zulke kletsbepavonden want het is gezellig en je wordt er elke keer opnieuw stukken wijzer van. De opzienbarendste schoolnieuwtjes, de komende veranderingen, de laatste roddels (jaja, die ook, niet dat ik ze wil horen, neuhhh echnie!! Maar ja, je zit er nu eenmaal hè…).
Het gesprek kwam vanzelfsprekend ook op het onderwerp “religie” aangezien dat hier een dagelijks wederkerend, uitermate relevant iets is. Nog steeds, ook in dit nieuwe millennium. Minimaal 2 uur godsdienstles per week (en dat bij ‘maar’ halve dagen school, hè!!). Op goed 220 schoolkinderen hebben we welgeteld 10 evangelische kindekes, één moslimmeke, en 2 ‘niksertjes’ (de onzen), de rest is rooms-katholiek. De eerste twee schooljaren wordt er dan ook hoofdzakelijk naar die allesoverheersende eerste communie toegewerkt.
Nu zijn wij zogezegd atheïstisch en onze kinderen niet gedoopt dus nemen ze ‘vrijwillig’ aan de godsdienstlessen deel, voor zover ons dat in ons straatje past. Een beetje kennis van wat andere mensen om ze heen nou wél allemaal geloven is nooit weg. Ik had het liever wat breder gezien (een vak als ethiek bijvoorbeeld, waar alle religies en maatschappelijke overtuigingen een beetje aan bod komen) maar helaas, dat is er simpelweg niet. Het is dat of het is niks. Dat laatste zou waarschijnlijk wel beter bij ons zou passen, maar ze gaan toch naar ‘Religion’.
Mij werd (door aanwezige juf) gevraagd of dochter nou in het komende jaar nog blijft deelnemen aan de godsdienstlessen. Ik antwoordde bevestigend, met een voorzichtig “voor zover het voor ons te verenigen is” er achteraan. Misschien krijgt ze wel logopedie in één van die uren, net als zoon het afgelopen jaar tijdens een godsdienstlesuur elke week zijn extra leesbegeleiding kreeg.
Een moeder keek mij raar aan en vroeg vervolgens hoogstverbaasd: “Wat voor geloof ben je dan??”
Ik antwoordde iets in de trant van “nou, niks hè…”
Dat kon ze niet bevatten. Ze viel werkelijk bijna van haar stoel.
“Jullie zijn niks? Bestáát dat dan? Hoe kan dat? Hoe kun je nou niks zijn, hoe kun je nou niks gelóven? Dan kun je toch niet léven?”
Wel. Zie hier. Ik geloof niet in een god.
Ook niet in meerdere goden.
En ik leef nog!
Dus blijkbaar ben ik toch iets.
Eén grote bonk niksatomen.
En ik heb zelfs een hart!
Ik ben Lou.
Van de Stam der Niksers.
I rest my case 🙂