Oneindig lange, slanke, cellulitisloze stelten, een taille waar ik 6 ribben en 4 kilo vet voor zou moeten laten verwijderen, prachtig gevormde botox-eigenvet-lippen, kipfiletloze bovenarmen. Ik kan nog wel even doorgaan. Julia heeft dat. Nou ja, ze had dat; ik heb geen flauw idee hoe de stand van zaken bij Mrs. Roberts nu is. (En dat ze er al lachend uitzag als een zeeziek eendekuiken nemen we maar even voor lief).
Nou lijk ik natuurlijk verbazingwekkend veel op mevrouw Roberts, maar sómmige dingen zijn nu eenmaal verschrikkelijk moeilijk weg te photoshoppen.  Ik doe daarom dus mijn hele leven al ontzettend mijn best om fit te zijn cq. te worden (lukt bij tijden maar bij nog langere tijden helemaal absoluut NIET), mijn daadwerkelijk behoorlijk lange benen in toonbare toestand te krijgen (lukt echt nooit) en mijn taille zichtbaar te maken (volgens mij heb ik gewoon nooit zo’n tailledinges gekregen bij mijn geboorte, i.t.t. een standaard gemonteerde onderkin).
Maar dat is allemaal nog te verdragen. Het probleem is, dat ik daarnaast ook nogal wat van die prutskwaaltjes als een voortdurend pijnlijke onderrug, brandende pijn in mijn linkerschouder/nek, zwakke knieën (al skiënd/lopend/uitglijdend geruïneerd), futloosheid, afvalmoeilijkheden (hoe erg ik ook mijn best doe, de boel zit er muurvast aan), verkrampingen en andere zwakheden heb. Op de sportschool (waar ik al sinds een jaar 2x per week hard m’n best doe op de Powerplate), alwaar mijn in het bezit van een ‘absolute perfect body’ zijnde trainer 24/7 vol elan door het zaaltje huppelt, doe ik dus braaf mijn oefeningen tegen de rugpijn maar ook voor een ietwat minder zwangerlijkende buik en met enig geluk ook nog een paar werkpaardenbenen i.p.v. olifantenpoten , maar het mag allemaal niet baten. Ik ben 40+ en dan is het een simpel feit: alles wat er op je 40e aan zit, blijft er ook aan tenzij je het eraf laat zagen.
Maar.
Vandaag.
Stond daar.
Op de vensterbank. Een prachtige witte bus met overheerlijke, vrouwvriendelijke roze letters én delicieuze rode aardbeien met een toef slagroom erop. Laat ik nou gek zijn op aardbeien met slagroom. En ook nog op rhabarber (dat zit er namelijk eveneens in). En natuurlijk op “Low Fat Low Carb”. En nóg gekker op L-Carnitine want dat is het wondermiddel voor alle wanhopigen zoals ik. Ik begroette Mr. Trainer bij het binnenkomen maar mijn blik werd gelijk magisch richting witroze bus getrokken.  Gebiologeerd liep ik erop af en vroeg uiterst behoedzaam: “Wat is dat?”
Dat had ik niet moeten vragen. Trainer (echt een topvent hoor!) begon met de uitleg. Hoe belangrijk de ingrediënten zijn voor een goed functionerend lichaam en hoe geweldig dit spulleke is.
Ik: “Helpt het tegen mijn eeuwige honger?” (ik heb altijd honger, vooral na het ontbijt – een sinaasappel en een ei – tot op het misselijke af)
Hij: “Ja absoluut. Het verzadigt enorm door het hoge eiwitgehalte”.
Ik: “Helpt het bij het afvallen?” (ik doe zo gruwelijk mijn best maar mijn motivatie begint alweer alarmerend te brokkelen vanwege het uiterst ‘magere’ resultaat)
Hij: “Ja zeker, er zit L-Carnitine in hè.”
Ik: “Krijg ik er meer energie van?”
Hij: “Natuurlijk! Er zit precies in wat je lichaam nodig heeft om zich weer topfit te voelen”
Ik: “En die verkrampingen en pijntjes?”
Hij: “Daar ís het eigenlijk voor hè: De magnesium, de vitamine D en het foliumzuur doen echt hun werk wel! En mooie haren krijg je er ook nog van.”
Maar eigenlijk had ik dat helemaal niet hoeven vragen.
En eigenlijk had hij dat allemaal helemaal niet hoeven vertellen.
You strawberries-with-whipped-cream had me at ‘Hello’….
Nu ben ik in het bezit van een bus naar aardbeienkauwgom ruikend poeder. De kosten ervan laten we voor het gemak even buiten beschouwing. Ik heb dus net een ‘Pretty Woman Shake’ gedronken. Als middageten. De aardbeienrhabarberslagroomsmaak moet ik met een flinke dosis fantasie nog een paar dagen langer en intensiever zoeken, vrees ik, maar het is te drinken. En het vult inderdaad.
Laat nu de wonderen aan mij maar geschieden!!
Oh, en als u mij zoekt: start looking for a Pretty Woman-lookalike!