Jij maakte mij.
En dat kan iedereen duidelijk zien…
Ik heb jouw lippen, jouw tanden, jouw groen in mijn ogen.
Ik heb jouw rationaliteit, jouw nuchterheid en analysevermogen
Ik heb jouw ruimtelijk inzicht, ongeduld en technisch verstand.
Ik heb jouw volhardendheid, rechtlijnigheid en strakke hand.
Je hebt ’t me allemaal meegegeven (en zelf nog genoeg overgehouden ;-)).
Op jouw schouders mocht ik altijd zitten als ik van die moeie beentjes had.
Op jouw schouders mocht ik later uithuilen als het weer ‘ns tegen zat.
Op jou kon ik bouwen als ik raad nodig had of een gefundeerde mening.
Op jou kon ik vertrouwen voor onvoorwaardelijk steun (en zelfs een lening ;-)).
En dat kan ik nog steeds. Altijd. No matter what.
(OK, op je schouders zitten niet meer, dat wordt wel een beetje moeilijk).
Mijn papa, eeuwig hardwerkend. Met 68 jaar nog steeds dagelijks druk.
Projecten, uitvindingen, vernieuwende constructies, aandelen…
Maar ook genietend. Golf, skieën veel en ver reizen, Oostenrijk, lekker eten.
Geen killer-sudoku die niet gekilled kan worden.
En weer lijk ik in meerdere opzichten zo ontzettend op jou…
Jij hebt me zoveel bijgebracht. Me laten zien wat wérkelijk telt in het leven.
Door jou kan ik (bíjna) alles zélf. En weet ik hoe te geven.
Door jou weet ik wat ’t is om een eigen zaak te hebben en door te zetten.
Door jou snap ik het belang van jezelf trouw blijven en altijd op te letten.
Door jou heb ik geleerd vol te houden maar ook stappen terug te doen.
Door jou kan ik analyseren met de scherpte van een harpoen.
Door jou werd ik een oprecht mens met veel rechtvaardigheidsgevoel.
Door jou ben ik mezelf, als je begrijpt wat ik bedoel.
Jij hebt me gemaakt tot wie ik nu ben.
En ik zie jou terug in mijn kinderen.
Steeds meer. Steeds vaker. Steeds treffender.
Dat lied van Stef Bos mag dan inmiddels ietwat cliché zijn,
maar papa, ik lijk écht steeds meer op jou…
oh, en papa, ik hou steeds meer van jou.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=8wxVTIB6qE4&w=420&h=315]
(het blijft een meer dan prachtig lied…)