De afgelopen dagen (week) waren echt wel een beetje hectisch. Ik heb enkel gerend, gewerkt, taxi gespeeld en afspraken afgelopen. Nemen we even donderdag en vrijdag als voorbeeld van hoe het de afgelopen week iedere dag ging:
Donderdag.
5:30h opstaan. Zoon uit bed gesjord, gezorgd dat-ie aangekleed was en iets van ontbijt erin had zitten en 6:15h naar school gebracht want ze moesten om half 7 al met de bus naar een schooluitje op een burcht. Daarna dochter naar school gedirigeerd (moet om 7:15h met de bus). Om 8:00h zelf naar de sportschool. Daarna gelijk door naar de supermarkt, boodschappen doen. Snel naar huis, werken. Maandrekening moest weer af (moet voor de 15e van de maand bij de accountant zijn). Daarnaast nog kadootje voor vriendje van zoon (verjaardagsfeestje), kadootje voor nichtje (voor vandaag, doet cq. krijgt ‘vormsel’), kadootje voor neefje (vandaag jarig) en afscheidskadootje voor de leraressen van zoon geregeld en ingepakt. 12 CD’s met foto’s gebrand (had ik beloofd). Een gedicht voor juf van dochter bijgewerkt en geprint.
Om iets na 11-en dochter opgehaald van school vanwege buikpijn. Eten koken. Half 1: zoon thuis, eten. Opruimen. Samen huiswerk maken en rekentoets oefenen voor morgen en verder werken aan maandrekening. Na de middag ging het weer beter met dochter dus naar de streetdance gebracht. Snel weer naar huis, grasmaaien (hoognodig, het stond te wuiven in de wind), daarna snel weer naar dansschool racen om dochter op te halen. Avondbroodje maken, kinderen in bed stoppen, ‘s-avonds emails, overboekingen, werken. 1am – bed.
Vrijdag:
6:15h opstaan. Alles klaargemaakt (broodjes, rugzakken want ik moest (mocht!!) mee op schoolreisje van dochter (had ik beloofd). 7:15h allemaal naar school, om half 8 zaten we in de bus naar de dierentuin. Met drieëndertig 6/7-jarigen en nog 3 andere volwassenen. Wat een geluidsniveau kunnen zulke kleintjes toch produceren… Waaaahnsinn. En ze willen allemaal voorin zitten dus een kleine oorlog hadden we bij het wegrijden ook al doorstaan. Ik heb minstens 48 keer “Zijn we er al bijna???” gehoord. Het Grote-Smurfgevoel kwam opzetten. Na 40 minuten waren we er daadwerkelijk. Toen begon het tellen. Ons klasje had 13 kinderen dus ca. 136 keer tot 13 geteld, de juf zelf ook minstens zoveel keer. Een bewonderenswaardig mens is ze, élke keer weer lief reagerend op de zoveelste “Frau Lehrerin???” En ze vragen. En vragen. En gillen. En rennen. En vragen. En treuzelen. En vragen. En moeten plassen. En vragen. En hebben honger. En vragen. En wij maar tellen. Dertien. Check!
Stipt om half 10 was het voedertijd en gingen ze allemaal ter plekke op de weg zitten om hun lunchboxjes te legen en de niet zo geapprecieerde dingen te ruilen met een ander kind of in de vuilnisbak te dumpen. Bij de lynx, die op zijn duits Luchs (spreek uit: Loeks) heet, moest ik even hard grinniken. Juf vertelde: “Kinder, dás ist ein Luchs.” Waarop dochter verzuchtte: “Mahh so schön… Du Luxus, ich hab dich lieb…”. Ik wist ’t wel, ik heb een “Luxustier”…
Bij de supergeweldige speelplaats mochten ze ‘los’ en ik zocht alvast de verbandsdoos. Ongelooflijk, net kanonskogels die afgeschoten werden. Om kwart over 11 was ’t “alle stuiterballen verzamelen” (not easy, I tell ya…) en weer in de bus proppen, na wederom een korte wie-mag-voorin-zitten-oorlog keerden we alweer heimwärts. Om goed 1 uur waren we terug bij school (inderdaad, een heel kort schoolreisje, maar ja: halve dagen school hè, dan mag je niet langer wegblijven…).
Zoon was inmiddels thuis (sleutelkind :-)) en ik sloeg abrupt weer aan ’t eten koken. Daarna aan het aquaria schoonmaken want dat waren inmiddels compleet veralgde onderwateroerwouden en ik constateerde garnalensterfte 🙁 Ondertussen zoon nog ondersteunen bij huiswerk want daar zou hij in ’t weekend ook geen tijd meer voor hebben. Om kwart over 2 schrok ik op: shit, moet zoon NU wegbrengen naar verjaardagsfeestje, anders te laat. Bodemzuiger ter plekke laten vallen, kinderen in auto gestouwd. Halverwege terug: kadootje vergeten. Zoon bij vriendje gedropt, daarna nog even snel naar de Aldi om een bankje dat ik graag wilde hebben bij te kopen (ik had er woensdag al één gekocht) voordat ze uitverkocht waren. Maar voor de Aldi moet je een stukje autobaan pakken en ik domme koe had er natuurlijk niet aan gedacht dat daar op vrijdagmiddag ALTIJD file staat. Zo ook nu. Stom stom stom. Ik ergerde mij danig over mezelf dat ik daar niet aan gedacht had. Na goed 20 minuten file waren we dan toch nog bij de Aldi, alwaar mij meteen met een klap te binnen schoot dat ik dat rotbankje helemaal niet bij de Aldi gehaald had maar bij de Lidl… (en die is praktisch naast het huis van het vriendje waar ik zoon heen gebracht had). Toen ergerde ik me pas écht over mij eigen absolute leeghoofdigheid. Al “stom stom stom stom stom” mompelend terug gereden naar de Lidl, waar ze het bankje enkel nog in wit hadden (ik wou zwart, verdorie) dus toen maar de witte meegenomen. Om 16 uur eindelijk weer thuis. De aquaria verder afgewerkt en daarna ook nog even het hele huis schoongemaakt en opgeruimd (want volgende dag bezoek van pap en mam en twee paar ooms en tantes) en dan moet het wel een béétje toonbaar zijn). Stofferen zat er niet meer in want om 18 uur moest zoon weer opgehaald worden van vriendje en dochter gevoederd. Snel omgekleed en zweet van voorhoofd en uit de ogen geveegd om om 19 uur alweer samen met buurvrouw in de auto te ploffen om naar de (door mij georganiseerde) ouderstamtafel van zoons klas te gaan (die van maandag was van dochters klas,hè). Heerlijk gegeten bij een mongools restaurant (waar we echter om 22 uur met harde hand naar buiten gewerkt werden) en daarna nog naar een café. Om 1 uur had ik de dames die niet (meer) naar huis konden lopen braaf thuis afgeleverd (ik was de BOB) en om half 2 viel ik in m’n nest.
Gisteren was een hele fijne dag met gezellig bezoek, maar dochter was helaas toch best enigszins ziekig. Na een flinke dosis ibuprofen was ze na de middag echter wel enigszins leefbaar. Vannacht was het echter weer helemaal mis: Keelpijn, buikpijn, hoofdpijn, 40 graden koorts. Joepie. Vandaag zouden we namelijk alweer de hele dag op pad, om kwart over 7 op weg naar nichtje die haar “vormsel” zou krijgen (hier heet dat Firmung) maar ook vanochtend was ze te ziek (verhoging, erge keelpijn, misselijk etc.) om haar de hele dag mee te slepen. Man, zoon en schoonmoe moeten ons dus maar vertegenwoordigen vandaag…
En nu zit ik dus thuis, in alle rust. Dochter als een hoopje ellende op de bank, koortsig en jammerend. Ik met een bak koffie achter de laptop. Zometeen even de tuin in, wat hoognodige dingen doen. En verder even niks. Ik vind het wel genoeg zo. Ik moet nog zoveel maar vandaag doe ik maar eens even niks.
Ik vind dat ik dat wel mag.
Oh. PS. na het publiceren zie ik ineens de titel van dit blog. De koters en de hektiek heb ik uitvoerig uit de doeken gedaan maar de dieren zijn er redelijk bij in geschoten. Maar die waren er dus ook nog in de dierentuin. Dat u het even weet.