ik heb hier nu twee hinnikende kinderen omdat ik verteld heb over iets wat ik vroeger deed…
Het zit zo.
Zoon kauwt vingernagels. En dan niet een klein beetje, alles wat er ook maar enigszins af te kauwen is, is weg. Stompjes zijn het. Tot bloedens toe knaagt hij op zijn vingers. Vreselijk vind ik het en ik heb al ‘ns gedreigd dat ik aan al zijn blouses en langarmshirts permanente witte handschoentjes naai zodat hij niet meer kan kauwen. Maar ja, in de zomer is dat wat lastig met al die korte mouwen.
Dochter kauwt op de Nintendo-DS-touchpennen. Die zien er ongeveer hetzelfde uit als zoons vingers: gemolesteerd. Aangezien handschoentjes in dit geval echter zinloos zijn, heb ik nu maar gedreigd die dingen in te smeren met dat anti-duimzuigspulletje.
Ik had het kunnen weten want toen kwamen de vragen:
“bestáát dat dan??”
“hoezo ken JIJ dat?? wij zuigen namelijk niet op onze duimen…”
“zoog JIJ op je duim mama???”
“Echt??? Hoe oud was je toen?”
Tja. hoestkuchrochel… toen moest ik wel even uitleggen. Ik heb heel, héél erg lang geduimd. Zonder duim geen slaap, zonder slaap geen leven. Ik had gigantische hazetanden (want te weinig ruimte in de mond en ook dus dat duimzuigen) en al vanaf mijn 8e een beugel. Maar dat mocht ‘m de pret niet drukken: ik wurmde die duim door of langs iedere beugel heen. Op mijn 10e-11e (zoiets?) kwam mijn moeder met een doorzichtig goedje in een klein bruin flesje aanzetten en ik brulde gelijk: “ik héb geen wratten!!!” Maar mams glimlachte enkel, nam mijn duim, smeerde hem er helemaal mee in en hield mijn hand vast tot de duim droog was en het goedje ingetrokken. En ik weet nog dat ik dacht: “wat moet dit nou”… Bij de eerstvolgende keer dat ik mijn duim in de mond stopte, begon ik spontaan te kokhalzen. Jeeeeeeeeeeeemig wat bitter. Afschuwelijk!! Ik kan me de smaak nu nóg voor de geest halen. Mijn rechterduim. Onzuigbaar. Een ramp. Ik heb die dag dan ook geen duim meer in mijn mond gestopt. En links smaakte sowieso al niet, dat was geen optie. Toen het eraf gesleten was (even handen wassen hielp niet echt goed… ik wil niet eens weten wat voor spulleke dat was :-S) kwam moeders bij de eerste optisch zichtbare duimpoging gelijk met de fles aanzetten en hoppetee, duim weer onklaar gemaakt.
Maar ik was niet voor één gat te vangen. Ik ging bij de volgende keer meteen na het insmeren naar boven, waste daar met zo’n scrubding mijn duim en vervolgens zoog ik er met m’n neus dicht om de smaak zo min mogelijk te proeven zo lang, verwoed en hard op totdat het weer ‘acceptabel’ smaakte. Ik weet niet hoeveel van het goedje (en van de zeep…) ik binnen heb gekregen maar gezond zal ’t niet geweest zijn. Uiteindelijk waren m’n ouders en de orthodontist zo wanhopig over mij hardnekkige geduim dat ik rond m’n twaalfde (ik weet ’t niet meer precies) een blokbeugel met een waar hera-hekwerk erin kreeg. Daar was die duim met geen mogelijkheid meer comfortabel bij in te prutsen en met een jaar of dertien duimde ik uiteindelijk niet meer… Ik heb toen nog wel t/m mijn achttiende alle soorten beugels (van plakkertjes tot buitenboordmotoren) doorstaan en ik kon meesterlijk scherp schieten met de elastiekjes die ik i.c.m. mijn plakkertjesbeugels had. Eén onopvallende kaakbeweging en de mond een beetje open en *PÉTS* had een klasgenoot een elastiekje in ’t haar. Mooi werk. Maar het is dus goed gekomen met mij (en dank aan mijn ouders: dat moet een vermogen gekost hebben… en dan al die bezoeken aan de orthodontist… poeh…).
Afijn. Ik heb de kinderen in het kort verteld dat ik het beruchte spulleke dus gewoon met de neus dicht weer van mijn duim afzoog. Dat vonden ze hilarisch en daarom lagen ze dus te hinniken. De situatie is inmiddels alweer genormaliseerd. Dat van die elastiekjes heb ik ze nog maar niet verteld.