dat was de korte samenvatting van dit weekend.
vrijdag hield ik het echt niet meer uit: de boel moest weer kleur krijgen. Ik kan niet precies zeggen waarom, maar rood haar hebben doet een mens goed. Mij althans wel. Ik was oorspronkelijk een echte blondine. Dat werd met de tijd steeds donkerder en nu ben ik hooguit nog heel donkerblond, eigenlijk meer peper-en-zoutig. Ik ben al veelkunstkleurig geweest: hoogblond, heel donker (net niet zwart), knallierood (bijna oranje),  aubergine, mahonie en uiteindelijk ben ik  in het rossige blijven hangen. Dat voelt ’t lekkerst. En dat is het weer geworden vrijdag. De badkamer was ook redelijk rood (wat een zooi is dat toch elke keer weer) maar dat is ’t waard. Ik voel me nu weer meer mensch 🙂
Vrijdag na de middag (na de drumles) op naar het voetbalveld want het zomerfeest voor de voetbaljeugd stond op ’t program. De kinderen vermaakten zich prima in het springkussenkasteel en met voetballen en moeders werd gecharterd voor de friteusedienst. Ik heb ca. 20 kilo friet gefrituurd voor al dat voetballend gepeupel en stonk daarna als een belgisch frietkot. Maar de lol was ook alom present en daar gaat ’t om, niet?
Zaterdag moest ik eerst danig uitslapen en me toen psychisch voorbereiden op de middag. Voetbaltoernooi. Gemeinde-Kleinfeldmeisterschaft noemen ze dat. Zes tegen zes op een half voetbalveld. Ik heb nu ontdekt dt ook een half voetbalveld nog steeds megagroot is… En ik had nog een dubbelrol ook: oorspronkelijk was ik ingedeeld als supporter van het team van  manlief (incl. supporter-Tshirt en pompons) maar eigenlijk wou ik zelf toch best graag meedoen en dus speelde ik uiteindelijk ook mee in het team van de jeugdtrainers. Maar zoals het echte trainers betaamt, konden wij allemaal niet voetballen. Ik heb me de benen letterlijk uit ’t lijf gelopen maar het mocht niet baten. Van de 11 teams zijn we 10e geworden en dat alleen omdat in onze lotingsgroep 5 teams zaten en in de andere 6. De nummer 6 uit de andere groep was automatisch laatste, wij moesten nog tegen de nummer 5 uit die groep (en toevallig was dát het team waar man in speelde, hoezee…) waar we uiteraard óók van verloren. Het ergste resultaat was 9:0 maar tja, er moet toch íemand verliezen, niet? We zijn ingemaakt, neergemaaid, platgespeeld en kansloos ten onder gegaan maar dat ben ik als nederlandse qua voetbal toch al wel gewend. Tussen de matches door heb ik als brave supportende vrouw ook nog steeds trouw van shirt gewisseld om bij mijn man (‘die Rasenschoner’) mee te joelen. We hebben in ieder geval ontzettend veel lol gehad en volgend jaar doen we zeker weer mee, met het voornemen om dan van tevoren toch écht een paar keer te trainen (en om een paar mennekes van de “Kampfmannschaft” met een krat bier te smeren om bij ons mee te spelen, dat ook). Ik was gisteravond volledig gesloopt, had verkrampte bovenbenen, onmetelijk zere knieen, compleet verbrande kuiten en minstens één nieuwe hernia. Dat hele riedeltje heb ik vandaag ook nog steeds, maar het was ’t waard.
Na een nacht als een blok geslapen te hebben, werd ik vanochtend gebroken maar toch redelijk opgewekt wakker. Na een ietwat té lokale en niet echt werkzame massagesessie om half 10 maar eens een been (het goeie) buiten het bed gezet. Een (s)lome ochtend. Na de middag dan op naar schoonmoeders om onze twee nieuwe gezinsleden op te halen. Elton en Elvis lagen daar nog ronkend en nietsvermoedend op de bank. Na een bak (of drie) koffie en een roerend afscheid stopten we onze katerkiddies in de transportbox en begon het hartverscheurende miauwconcert. Na tien minuten rijden was dat alweer voorbij en lagen ze gemoedelijk te knorren. Eenmaal hier thuis waren ze een uurtje wat onwennig maar er werd wel gelijk al gevroten en gedronken, een goed teken. Geslapen in de kattenbak werd er ook, maar inmiddels hebben de heren het ware doel van de bak al in de smiezen. Ook op schoot functioneert ’t met het slapen (zo leuk, zo’n snorrend hoopje kat opgekruld op je schoot) maar door al dat geslaap zijn ze nu topfit. Inmiddels hangen onze gordijnen een etage hogerop over de gordijnstangen, is de (open) trap naar boven volledig gebarricadeerd, heb ik de meest kwetsbare schoenen al opgeborgen en zijn de kaplatorens van zoonlief finaal gesloopt. Maar ze zijn überschattig en ontzettend leuk. Eens kijken of ik dat volgende week ook nog vind. Ik vermoed van wel. Maar als wij gaan slapen, gaat de deur naar de huiskamer dicht, dat is een ding wat zeker is.
Rood.
Friet.
Voetbal.
Katten.
Dus.
Prima weekend.