Naar aanleiding van een recente Facebookposting moet me toch eens even iets van het hart. Dat geneul over wat het dragen van een bepaald soort schoenen over jou als persoon zegt, hangt me namelijk de keel uit. Echt niet alleen vanavond hoor: ik lees het eigenlijk best vaak…
“Een fatsoenlijk denkend mens draagt toch geen crocs”. Of:
“Als je crocs draagt, moet je wel een muts zijn”. Of:
“Als volwassen persoon draag je zúlke schoenen gewoon niet”. Of:
“Crocs zijn zo lelijk dat ze pijn doen aan je ogen”.
Enzovoort.
Hetzelfde geldt overigens voor schoeisel als Uggs. Nou moet ik zeggen: Uggs zijn voor mij een absolute No-Go. Ik heb de filmpjes gezien. Ik weet hoe erg het leed van die australische lammetjes is, die de wol, die in de Uggs verwerkt wordt, ‘leveren’. Schandalig. Gruwelijk. Onmogelijk. Zulke bloedschoenen wil ik niet meer aan mijn voeten hebben omdat ik die beelden niet meer uit mijn hoofd krijg. Hoe fijn, warm en heerlijk die schoenen ook mogen wezen.  Ik weet ook dat de productie van crocs zeker niet “ecobioverantwoord” is, maar er hoeven – voor zover ik weet – geen lammetjes rondom hun geslachtsdelen grof en levend voor te worden gevild, voor een paar bacteriën die daar mogelijkerwijs op kunnen treden en de wol aan zouden kunnen tasten. Crocs zijn handig, lopen gewéldig fijn, zijn makkelijk schoon te maken, redelijk slijtvast cq. duurzaam en gewoon goed doordacht. Ik durf dan ook gewoon toe te geven dat ik een heel aantal paren heb (net als de kinderen die er ook meer dan graag op rond lopen). Ja, ik durf dat. Ik draag wat ik wil en wat ik fijn vind. En niet wat een ander vindt dat ik zou moeten dragen. Wáárom in hemelsnaam ben je gelijk een ‘bepaald soort persoon’ als je af en toe op die dingen rondsjokt? Ik ben absoluut geen fan van bootschoenen, kistjes of van die kakkerloafers, maar ik vind de man die er in rondloopt niet per definitie eikel of een lul. Dat hangt voor mij niet van zijn schoenen af. Ja, ik weet het, ik ben een rare…
Als ik thuis kom, gooi ik m’n schoenen bij de deur al uit. Dat doet iedereen hier trouwens (heb ik al ‘ns een blog over geschreven: Hüttenschlapfen – beware: blog in ’t duits). Als het warm genoeg is, wandel ik op blote voeten verder maar is het wat frisser, trek ik een paar crocs uit ’t schoenenrek. Ik heb zelfs een paar gouden classic-crocs, yay (ja ik weet het: ik ben niet alleen raar, ik ben ronduit erg). En ik heb Mary Jane’s en een paar crocs-ballerina’s, die doe ik wel ‘ns aan als ik echt een eind moet lopen of een nacht lang achter de bar moet staan. Beter dan Birkenstocks kan ik je vertellen. Ja, ik heb zelfs 2 paar Crocs-moonboots, omdat het simpelweg heel goede boots zijn. Warm, handig en hartstikke waterdicht, wat ik van veel andere ‘dure’, modieus verantwoorde (en in míjn ogen foeilelijke) winterboots niet kan zeggen.
Doet er ook niet toe. Ik heb ze. En ja, ik draag ze. Nee, niet onder een jurkje. Nee, werkelijk uiterst zelden buitenshuis/-tuins (als dat het geval is, is het o.h.a. een foutje: ik heb ook ‘gewone’ schoenen die ik buitenshuis aantrek). Maar waarom moet een mens in zijn/haar eigen huis dan ook nog steeds perfect gestyled en liefst met hakken rondlopen? Ik ben niet 24/7 een sexy beast dat er enkel voor een ander eeuwig doorgestyled bij wil lopen. Dank je de koekoek. Ik draag wat lekker zit en ik heb zelfs mijn welverdiende slonsdagen. So What. Waarom wordt een mens dan gelijk tot een bepaald type bestempeld vanwege de schoenen of kleding die diegene aan heeft? Ik vind dat eigenlijk ronduit sneu…
Maar goed, ik ben dus een muts wat dat betreft.
Ik draag crocs. Met liefde.
Durf dát maar eens toe te geven.
Moedige muts.