een hoofd
Ik heb getwijfeld. Klik ik op die play-button? En waarom dan? Ik heb het gezien. Ik heb het nog uitgekeken ook. En nu wou ik dat ik het niet gezien had.
De zelfmoord bij Driehuis.
Een man, althans een deel daarvan – de romp en de benen – ligt in een soort foetushouding naast de rails.
Joelende jeugd.
“Moet je kijken, daar ligt ’t hoofd!”
Zoom-in op een rode bal met wat zwart klevend haar.
“Dat is dus een echt hoofd, hè!!”
De camera zwenkt naar een bloederige vinger die op het perron ligt.
Misselijkheid, maagdraaien. Ik weet niet eens meer of het precies zo was in het filmpje, maar ik ga het niet terug kijken. Ammenooitniet. Bij benadering klopt bovenstaande wel ongeveer en dat is voldoende.
Ik denk er aan. Steeds weer. Die man. Wat heeft hem bezield, dit te doen…
Hoe moet het voor de familie en vrienden zijn om deze beelden van hun naaste zo op het internet te zien…
Hoe is het mogelijk dat mensen, hoe jeugdig ook, dit zo uitgebreid filmen, er zelfs naast staan te joelen en de beelden vervolgens ad hoc rond de wereld sturen.
En hoe is het mogelijk dat ik het nog aanklik ook…
Is dit nu de afgestomptheid van onze samenleving?
Is dit de verharding die er voor zorgt, dat men niet meer aanvoelt wat nog ethisch verantwoord is en wat niet meer?
Is dit de onverschilligheid die ons zulke dingen aan doet zien zonder werkelijk gevoel?
Ik kan er niet over uit…
Een hoofd.
Ligt daar. Enkel een hoofd. Op de rails.
Onherkenbaar, maar duidelijk een hoofd.
Een hoofd dat ik niet meer uit mijn hoofd krijg.
Een vinger waar ik mijn vinger niet op kan leggen.
Een torso waar niet meer aan te torsen valt.
Een beeld dat niet langer om beeldvorming vraagt.
Slechts.
Een hoofd.
0 gedachten over “een hoofd”
Mensen zijn gefascineerd door de dood. Andermans dood maakt dat we ons levendiger voelen dan ooit. We zijn er nog. Hij niet. Het intrigeert. Als mensen met hun neus bovenop de feiten staan, zoals bij die zelfmoord, dan denk ik dat er een oergevoel aangewakkerd wordt.
Waarom kunnen mensen in oorlogstijd een ander de grootste gruwelen toebrengen. Komt het dierlijke naar boven? Beschaving is het dunste laagje iets op de hele wereld.
In de jaren 80 rouleerden de gewraakte videobanden uit de serie “Faces of death”. Met name de jeugd keek er naar. In de middeleeuwen was een executie op het plein algemeen volksvermaak. Zo is de oliebol uitgevonden, DE versnapering om naar binnen te werken bij verhanging, onthoofding, vierendeling en wat al dies meer zij. Gezellig… (brrr)
Een uiteen gereten lichaam is gedepersonificeerd. Dat maakt dat sommigen (of zijn het velen) niet de mens zien die er ligt, maar de optelsom van onderdelen.
Jij zegt ’t… en je hebt gelijk… maar ik blijf het onbegrijpelijk vinden. Ook het feit dat ik – toen ik het bewuste filmpje voor mijn neus kreeg – daadwerkelijk ernaar gekeken heb, wetende wat de inhoud was. Ik ben blij dat ik dermate geshockeerd ben, dat het me niet koud laat (allesbehalve dat). Maar dan nog…
Ja, de dood intrigeert. En mensen zijn tot onvoorstelbare dingen in staat. Dieren zijn bij lange na niet zo gruwelijk als mensen, dieren beleven geen plezier aan het doden, ze doen het voor een simpel doel (overleven, eten). Moeilijk te bevatten dat de mens als zodanig daar vermaak in kan zien.
En bedankt… nu eet ik nooit meer een oliebol zonder bijgedachten… 😉
Na de reactie van Jan kan ik niet veel meer toevoegen. Ik zou misschien ook gekeken hebben, uit ongeloof en nieuwsgierigheid. En het dan ook niet meer uit mijn kop hebben gekregen…
Ik zeg: weltrusten 😉
ja, dat is ’t denk ik: nieuwsgierigheid. Ongeloof ook. Het willen weten “hoe erg is het werkelijk”. En daarmee toch weer een zekere sensatielust, waar ik juist zo’n hekel aan heb… Ik ben ooit met mijn mama uit de stad naar huis gereden en we kwamen langs de brandweer, die op dat moment uitrukte. Wij zeiden ineens tegen elkaar “kom, we rijden er achteraan, kijken waar die brand is…” Nou, we waren nog niet de hoek om toen we konden constateren dat het bij onszelf was… Sindsdien ben ik genezen van iedere sensatielust. En toch heb ik nu gekeken… toch weer die nieuwsgierigheid. Bah. bahbahbah…
Ik zeg ook welterusten. Dat is veruit de verstandigste uitspraak vandaag 😉
Goedemorgen 🙂
Persoonlijk vind ik sensatielust een gevoel wat opkomt wanneer je iets met die beelden dóet. Dat doorsturen naar anderen. En dan zeggen hoe vreselijk het is. Maar er toch mee te koop loopt. Zoiets.
Ik heb ooit de fout gemaakt om naar dat misselijkmakende filmpje te kijken van dat chinese meisje wat in die fabriek werd overreden en dat er gewoon talloze mensen langsliepen en haar aan haar lot overlieten, echt AFSCHUWELIJK! Ik kan het beeld nog zo voor mijn geest halen. Spijt, spijt spijt, dat ik op die link klikte. Ik doe het nooit meer! Zo erg dat iemand dat ook gewoon gefilmd heeft, ik kan er NIET bij, echt niet. Kotsmisselijk word ik ervan. En boos!
XXX