Vandaag was het zomerspeelfeest op school. Dat is elk jaar opnieuw op de laatste woensdag van het schooljaar, gewoon onder schooltijd. De hele schooltuin en de speelplaats zijn dan bezaaid met “speelstations” die door de leraressen en welwillende ouders bevolkt worden en waar de kinderen dan vanalles kunnen doen (van zaklopen tot knutselen enzo). De juf van dochter had me een week of 3 geleden al gestrikt voor haar station: schminken.
Ik dacht bij mezelf: “ach, why not, schminken wil toch geen kind, ik mag op een bankje zitten, een paar kindergezichten volkalken en de laatste schoolroddels bespreken, lekker relaxed” en zei dus gelijk: “oh ja túúrlijk!” voordat ik door iemand ergens anders ingedeeld zou worden (als ouderverenigingslid ben je al snel de pineut voor de duidelijk minder leuke dingen…).
Tja. Het op een bankje zitten klopte. De rest niet. De hele school stormde om stipt 8am – feestbegin – op ons schminkstation af. Een gedrang van jewelste en we moesten eerst minstens driekwart wegsturen omdat we zelf bijna platgedrukt werden. In paardrijhouding op de bank zittend maakten wij in lopendebandtempo bonte kindergezichten. Meisjes wilden hoofdzakelijk vlinders of prinsessen, jongens Frankenstein, tijgers of een spiderman. De wereld was nog in orde. Welgetelde 10 minuten lang.
Toen kwam er een übercool knulletje uit de 4e klas voor me zitten, keek me aan en zei keurig:
“ik wil een Hello Kitty, alstublieft”.
Ik keek hem ook maar eens aan en antwoordde: “pas op wat je zegt knulleke, want ik doe ’t zó hoor!!”.
Maar meneer stond erop: een Hello Kitty. Ja, echt.
Goed. Even die witte kopkat via google op m’n mobiel opgezocht en los ging’s.
“Oh, ik wil een rood strikje en een gele neus.” Prima, no problem.
En daarmee was het hek van de dam. Alle jongens van die klas dromden om me heen en wilden stuk voor stuk Hello Kitty. Ze vonden het zelf helemaal geweldig. Roze strikje, gele neus, rood strikje, zwarte neus, de wensen werden me bij ’t begin al spontaan medegedeeld door de heren.
Ik heb vanochtend in goed 3 uur tijd zonder ook maar een minuut pauze (!) ca. 35-40 kinderen geschminkt. (4-5 minuten per kind, dat klopt wel aardig). Ik denk dat er van die 40 kinderen ca. 25 Hello-Kitties waren, daarvan zeker 20 jongens. Even niet overdreven hè! Mijn armen vielen er bijna vanaf (lam van de schminkhouding) en toen ik uiteindelijk opstond, kon ik m’n benen niet meer bij elkaar krijgen (stram van de paardrijhouding) maar dat was het waard.
Al die vrolijk ronddartelende Hello-Kittie-jongetjes maakten het meer dan goed.