een snel adhoc-blog, moet namelijk éven iets beschrijven 🙂
Zoon en dochter spelen winkeltje met de plastic-kassa van dochter. Het ding maakt een vreselijk irritant riedeltje elke keer als de kassalade opent maar de kinderen overschreeuwen dat met gemak. Het gaat er aan toe in die winkel.
“Jij bent de kassajuf, ik koop kattenvoer.”
“Mevrouw, hoeveel kost kattenvoer bij u?”
“eeeeven scannen hoor. Ah. 38 euro voor een blikje.”
“Boahhh dat is duur!! Dat is pure afzetterij!”
“Nou dan koopt u het toch fijn ergens anders?
“OK. Jij bent nog steeds de kassajuf en ik ben de winkeldief.”
“Hééé geen kattenvoer jatten meneer!! HOUDT DE DIEF!!!”
“Ja jee zeg, maar die prijzen van u kan ik ’t toch alleen maar jatten…”
“Wèèèhh”
“IK ben nu de kassameneer, JIJ bent de klant. En je koopt met een kredietkaart.”
“Goedemiddag meneer. Ik wil dit kopen.
[dochter mietert alle flesjes en plasticprut voor de kassa neer]
“Hé zeg!! Wel alles 1 voor 1 op de band leggen hoor, anders raakt-ie verstopt!!”
[er is geen band, maar goed]
“Dat kost dan 45 euro.”
“Oh da’s goedkoop!! Dat is het jatten haast niet waard.”
“Mevrouw, mag ik even in uw tassen kijken of u niet nog echt wat meepikt?”
(Oeps)
[dochter doet denkbeeldige tas open]
“Kijk nou!! een tandenborstel!! DIEF!!”
“Maar die heb IK daar niet ingestopt hoor!! Iemand wil me erin luizen!”
“Goed, dan hier met dat ding en betalen.”
“Uw kredietkaart wordt niet geaccepteerd.”
“Hoe kan dat nou. Het is nog wel die groene van mam.”
[Een ouwe reclame-American Express, kan me voorstellen dat die ’t niet, nooit niet, nergens niet doet…]
“Inleveren die hap. Eerst betalen.”
“Maar wat moet ik eten  dan vanavond??”
“Een tandenborstel kun je sowieso niet eten.”
“Ik speel niet meer met jou.”
En vervolgens gaat dochter bellen blazen, zoon nintendo-en en ligt de hele kassa inclusief scanner en winkeltjespeelprut over  de hele woonkamer verstrooid.
Tijd voor mama om ‘ns even flink op te voeden.
Stelletje jatters.
(PS: ik heb dit natuurlijk ook even ad-hoc vertaald hè, ze praten duits ;-))