Ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal iemand te vinden, een uur om diegene te gaan waarderen, een dag om hem lief te gaan hebben en een heel leven om hem te vergeten.
Dat klopt niet.
Het duurt langer dan een heel leven.
Sommige mensen wandelen je bestaan binnen, op welke manier dan ook, en worden binnen no time een ‘special one’. De laatste jaren heb ik er daar zomaar meerderen van in mijn leven mogen krijgen. Very special ones.
Dit weekend waren het er zelfs twee. Het waren natuurlijk sowieso al bijzondere personen vóórdat ze hier kwamen. Vrijdag kwamen ze aangereden, een spontane actie van twee spontane, open, lieve mensen. “gewoon even naar Oostenrijk rijden, #kunnenwij!” – met 2 vingers een hashtagzegening in de lucht makend.
Mongools eten met skyrocketing hartslag. #kunnenwij!
(de volgende keer wel al het flensachtige laten staan, hoor Kleine!)
Extreme coffee drinking in Wenen. #kunnenwij!
(en extreme piesen kunnen we ook nog)
168 kruiden door elkaar besnuffelen op de Naschmarkt. #kunnenwij!
(en het nog lekker vinden ook)
Frühschoppen op z’n Oostenrijks. #kunnenwij!
(bier voor 11am  is gewoon gezond)
Op minstens 30m hoogte over de daken en door de kerken van Linz wandelen. #kunnenwij!
(en ter plekke zeiknat worden ook. lang leven de gratis gele vuilniszakkenregencapes)
Door neonblauwe parfumkaartjesdoolhoven lopen. #kunnenwij!
(verdwalen was absoluut onmogelijk)
Het perfecte fikkie in de tuin stoken omdat je het koud hebt. #kunnenwij!
(ik hoef m’n onderbenen voorlopig niet meer te scheren, de haarzakjes zijn inmiddels ook weggeschroeid)
Afscheid nemen. Dat is iets waar special ones moeite mee hebben.
#kunnenwijniet.
#willenwijooknietkunnen.
Remember the good times and forget the sad goodbyes.
#yeswecan!
ThanXXX voor jullie, Poezenbeest en Kleine Meid!!