Het gloeit. Het is rood. En in het midden zit een onsmakelijke wond. Op het eerste gezicht zou je denken dat er wat aan het wegrotten is daar. En eigenlijk is dat ook zo…
Het is mijn eigen schuld. Ik ben een pulkert. Een krabmaniak. Een korstenfreak. Gatver, ik ben een viesch mensch. Laatst al die geurentic en nu dit. Ik heb hiermee alvast menig tweetup bij voorbaat verziekt. Nah jah, elke gek heeft z’n gebrek. En ik heb nu eenmaal vele gebreken. Human me.
Maar nu is het weer eens goed raak. Ik heb helaas de pech, dat wondjes bij mij heel snel ontsteken. Een pijnlijke rode plek eromheen en hoppetee, daar gaan we weer. Een sneetje in de muis van mijn hand en 2 dagen later heb ik een bloedvergiftiging. Nou gaat deze aanleg slecht samen met mijn neiging tot krabben en pulken :-S
Vanochtend zat ik dus weer bij de dokter. De vervanging dit keer, m’n eigen HA heeft op woensdag geen dienst. Meneer de dokter keek me serieus aan en zei: “wacht u met het naar de dokter gaan altijd eerst tot uw been er bijna vanaf valt?”
Euhh… nou… dit was eergisteren nog niet echt zichtbaar hoor. Zo snel gaat dat bij mij…
Een insectenbeet (vermoedelijk een horzel), ietwat te lange nagels (stomstomstom), een diepe slaap waarin ik ook sterk de neiging heb om te krabbelen en het scenario is compleet.  Dus zit ik nu aan de 5e zware antibioticakuur van dit jaar – ik hou geen bio meer over – en mag ik weer smeren met één of ander deflamberend goedje. Het ziet er übercharmant uit. En het doet nog meer pijn dan dat het er rot uitziet…
Zucht.
Ik leer het ook nooit…
Ik moet gewoon van mijzelf áfblijven en het aan-mij-zitten aan anderen over laten.
Veel gezonder.