…is het betere woord.
Mijn uiterst bescheiden mening.
Geschreven woorden zijn doordachter.
Minder impulsief.
Oprechter.
Niet onderbroken.
Duidelijker.
Niet weggeargumenteerd.
Naleesbaar.
Niet verstoord door emotie.
Minder afgeleid door gevoelens.
Overwogener.
Een mogelijke basis voor ‘en nu verder’.
De afgelopen dagen kwam het thema ter sprake (in welke context dan ook, dat doet er nu niet toe). Wat kun/mag je met het geschreven woord zeggen, wat niet meer? Is het mogelijk om een huwelijk te redden door een brief te schrijven? Is het wenselijk om je liefde via WhatsApp te verklaren? Is het te makkelijk om middels een kaart te condoleren? Is het acceptabel om via een ansichtkaart afscheid te nemen? Is het laf om via een email een relatie te beëindigen?
Ik denk dat dat voor een ieder verschillend is. Ik ben zelf duidelijk iemand die meer schrijft dan zegt. Liever eerst zwart-op-wit dan meteen praten. Man en ik hebben inderdaad onze relatie inmiddels twee keer d.m.v. een brief weten te redden. Op welke manier die brief uiteindelijk “afgeleverd” werd, doet er überhaupt niet toe (de eerste was uitgeprint en in zijn handen gepropt onder het mom van “lees dat maar ‘ns op een moment dat het past” en bij de tweede keer was het een email). Het ging erom, dat ik onder woorden bracht wat ik wilde zeggen. Op de manier zoals ik het wilde zeggen. Zonder onderbrekingen of tegenargumenten die me gelijk weer van mijn apropos zouden brengen. Zonder emotionele tussenwerpselen van de ander, die mij weer zouden doen vergeten wat ik eigenlijk wílde zeggen. Gewogen, overwogen en heroverwogen. Omgeschreven en doordacht. Argumenten en meningen zó opgeschreven zoals ik ze ook werkelijk bedoelde.
Beide keren was het een soort kiezen of delen. Ik schreef alles van me af, meerdere A4-tjes vol. Ik ‘stuurde’ mijn woorden op het moment dat ik dacht: “Ja, DIT wilde ik nou echt zeggen en op DEZE manier en DIT zijn de opties die we in mijn ogen nog hebben”. Mijn partner kon het lezen op het moment dat het hem paste. En beide keren kreeg ik ook een brief (cq. mail) terug (best gestoord eigenlijk: samen in de woonkamer zitten en dan zwaarst communiceren via mail…), waarop we weer in gesprek kwamen, weer konden praten over de dingen die niet goed gingen, de dingen die we beiden zo graag anders zouden zien, over elkanders en onze eigen fouten, de voorwaarden voor beiden om toch nog weer verder te gaan.
Maar het had ook anders kunnen lopen. Ik had met deze brieven ook de relatie kunnen beëindigen. Had gekund. En wat ik me dan afvraag is, of dat dan ineens ‘not done’ is? Ik heb het er al eens eerder over gehad in een blog. Het is zo makkelijk om te zeggen dat het laf is, een zeer emotionele boodschap geschreven te bezorgen. Ik vind het eigenlijk niet laf, al noemde ik het ergens in een opwelling ook nog zo geloof ik :-S. Maar ik doe het zelf dus ook. Alleen zo kom ik uit mijn woorden… Alleen zo kan ik werkelijk zeggen wat ik bedoel. Als ik alles in een één-op-één-gesprek zou moeten vatten, diegene in alle emotie zou moeten aanschouwen en met al diens tegenargumenten alsnog al mijn bezwaren en zorgen op tafel zou moeten leggen, dan zou dat simpelweg niks worden. Bij het eerste argument, bij de eerste traan zou ik instorten en niet meer weten wat ik ook alweer wou.
Ik vind het fijner als dingen opgeschreven worden. Op basis daarvan kan men dan alsnog praten (of niet), maar ik heb dan in ieder geval de basis neergelegd, de woorden die ik écht wilde zeggen. En of die woorden nu in een mail, in een brief, op een kaart of in een WhatsApp geschreven worden, maakt voor mij persoonlijk eigenlijk niet uit. Het medium doet er – naar mijn mening – niet toe. Als je het er niet mondeling niet uit kunt krijgen, schrijf ’t dan maar op. Getypt, handgeschreven, voor mijn part gecalligrafeerd: ist alles wurscht. Als het maar over komt.
Of ben ik nou zo raar?
Ik schrijf
dus ik blijf…