Ik heb de laatste tijd last van een droom. Een dooddroom.
Ergens weet ik heel goed dat het niks te betekenen heeft, maar het houdt een mens wel bezig… Mij althans wel. Vannacht om iets van half vier  werd ik wakker. Gelukkig. Het was weer voorbij. Voor de derde keer droomde ik min of meer hetzelfde. Ik was stervende. Op het laatste flinterdunne randje van het bestaan balancerend en wetende dat ik er de volgende dag niet meer zou zijn. En ook steeds door dezelfde ziekte: borstkanker, uitgezaaid naar longen en lever. Hoe kom ik in vredesnaam op die details…
Ik was de hele droom continu bezig met dingen regelen. Met afscheid nemen. Met het zorgen dat de kinderen goed opgevangen zouden worden (inclusief het zoeken naar een nieuwe moeder voor ze, hoe cliché…). Met het uitzoeken van een geschikte urn. Met het uitoefenen van mildheid naar de mensen die over je aanstaande dood heenwalsen alsof het je reinste kolder is. Met het nog even een keer voeren van de vis, de garnalen en de katten. Met het intens genieten van dingen die ik daarna nooit meer zo zou kunnen ervaren. Met tranen wegslikken en glimlachen, zo goed als ik kon.
Ietwat verwarrend is elke keer dat mijn man de ernst van de situatie steeds opnieuw niet inziet. Hij gaat nog even gezellig met vrienden naar de bioscoop. En ik neem maar stilletjes afscheid. Hij gaat nog een paar uur wielrennen. En ik neem weer afscheid. Hij gaat bij zijn moeder de verwarming repareren. En ik neem weer afscheid. “Jij gaat sowieso niet dood voor mij, dus maak je niet zo druk.” En ik berust…
Met een brok in de keel kijk ik hem na, ga tussen de kinderen in zitten en sluit mijn ogen.
En dan word ik wakker.
Ik kan het wel een klein beetje te verklaren hoor, wat mijn hersencellen daar allemaal aan ’t verwerken zijn. De laatste tijd zijn er veel (borst)kankergevallen in mijn omgeving. En mensen die een zware, ongeneeslijke ziekte hebben. ‘Gevallen’ klinkt eigenlijk stom. Maar het zijn gevallen van zware ziekte, verdriet en soms de dood en die blijven je bezig houden.
Daarnaast heb ik ’t gevoel dat ik iets aan ’t afsluiten ben. Ik word langzaamaan rustiger. Bedaarder. Dingen worden duidelijker. Ik kan weer meer genieten en berusten in wat ik niet veranderen of beïnvloeden kan. Misschien dat dat er ook iets mee te maken heeft. En het lijkt alsof man dat al lang weet, in de zin van “komt wel weer goed”.
Éigenlijk heb ik gewoon geen flauw idee waar dit op slaat, maar ik moest vannacht wel even ‘bijkomen’ en mijn gedachten toch op iets anders zetten voordat ik weer in kon slapen…