Knopen. In mijn maag, aan m’n broek, in mijn haar en in mijn gedachtengangen. Knopen in mijn hersens en in m’n vingers. Knopen in m’n zakdoek heb ik niet want ik gebruik geen stoffen zakdoeken. Nooit gedaan ook (yuck, vies, zo’n snotlap).
Veel van die knopen neem ik voor lief, de meesten merk ik niet eens meer. Sommige zijn zelfs handig om de boel bij elkaar te houden. Met andere moet je leren leven. En sommige moet ik toch echt weer uit de knoop zien te krijgen…
Vastknopen.
Ontknopen.
Aanknopen.
Opknopen.
Losknopen.
Doorhakken…
Welke knoop ontrafelt de wirwar?
Hoe knoop jíj dat aan elkaar?
Zoveel zwaar knopende zaken…
Ach toe, friemel even aan mijn knoopjes?
Wat is dat opgeknoopte gevoel?
Ik kan er geen touw aan vast knopen.
Hoe ontwar ik dat wat niet eens is?
Vraag me nou ‘ns waar de knoop zit…
Ontwar mijn knoop even voor me?
Hmm. Sjor ik er toch teveel aan?
Aan welk touw moet ik dan trekken?
Ben jij ook zo in de war…
Waar is die klittenkam?
Kun je knopen in je maag verteren?
Hoe knoop ik ‘m ’t snelst op…
Strikje erom??
M’n verstand zit hopeloos in de knoop.
M’n hart ook trouwens.
Knoop ik er maar een end aan?
Aan welke boom?
Enzovoort.
Mijn wereld hangt met knopen aan elkaar.
En als ik nou ‘ns de verkeerde knoop eruit haal, wat dan?
Welke knoop in mijn wereld ben jij?
(En ik heb duidelijk niet alleen knopen, ik heb ook nog kronkels…)