woohoooooo…
Raar gevoel. Beetje moe.  Volle, drukke dag maar niks relevants gedaan. Enkel dingen die gewoon moeten gebeuren zoals zoveel wat je automatisch doet omdat het je taak is. De kinderen zijn buiten aan ’t balgen, de één in de hangmat, de ander in de hangstoel, en maar schommelen, op de kop en met de tong uit de mond. Dochter hinnikt erop los en kletst een hoop onzin. Eigenlijk moeten we vanavond naar één of ander wijnfeest maar ik heb geen zin.
Ik kijk om me heen en zie enkel nóg meer dingen die ik wil doen. Die ik nog moet doen. Die ik zou moeten doen maar niet doe. Ze liggen er deels al maanden… Ik ben de laatste tijd meer adhoc bezig. Dingen op het laatste nippertje, niet eerder dan écht nodig. Soms zelfs nét te laat. De maandrekening van m’n werk die voor de 15e bij de accountant moet liggen. De kadootjes van dochter die dinsdag jarig is. Een paar CDs met foto’s branden voor een vriendin. De schoolspullen van de kinderen in orde maken want overmorgen begint het hele circus weer. Een taart en een salade maken voor het straatfeest – ik herinnerde me pas gisteravond per toeval (door wat een vriendin op facebook zei, notabene) dat dat morgen al is en dat ik nog niks in huis had. Had ik morgenochtend even op mijn neus gekeken als ik er dan pas achter was gekomen. Met inpakken voor de vakantie begon ik vroeger minstens 3-4 dagen van tevoren en dan vanzelfsprekend met een paklijst erbij. Nu denk ik een paar uur voor vertrek “verhip, laat ik eens wat dingen in gaan pakken…”
En ik vergeet dingen. Nét een afspraak gemaakt, moet ik een half uur later toch nog weer navragen welke dag we nou precies hebben afgesproken. Ik moet mensen (therapie zoon enzo, die categorie) bellen en ’t schiet er gewoon bij in. Ik loop naar de gangkast en voordat ik de deur opendoe, weet ik al niet meer wat ik wou halen. Ik moet een werkfax (jaja, er zijn nog steeds faxenden in deze werkwereld) sturen naar een nummer wat ik altijd zo uit ’t hoofd op m’n janboerenfluitjes in de fax ramde. Ineens moet ik het opzoeken…
Het is zó NOT me… ik de planner, ik de vervooruitdenkster, ik de allesonthoudster,  ik de onzekerheidsmijdster… Blijkbaar is dat verleden tijd. Hoort dit ook bij dat middenlevengedoe? Niet dat ik het erg vind hoor (nou ja, dat vergeten is wat minder fijn moet ik toegeven). Ik ben er duidelijk een stuk relaxter door. Ik doe de dingen die ik leuk en fijn vind eerst en dan komt de rest (ooit) wel. Tot nu toe denk ik aan alles toch nog steeds nét op tijd. Rottig wordt ’t pas als ik overal nét te laat aan denk…
Ach, daar denk ik nog maar even niet aan.
Wat een onzinblog eigenlijk…
Ik zou wat minder moeten denken.
Nóg wat minder.
Gaat me lukken.
Denk ik…