Elk jaar is het hier feest. Straatfeest. Dan vieren we met alle aanwonenden van ons stuk straat (welgeteld 10 huizen) dat ons voormalige onverharde landweggetje uitgegroeid is tot een volwassen, geasfalteerde straat van wel drie meter breed. Iedere aanwonende heeft daarvoor zijn deel betaald (ja ja, ook wij hebben bij het intrekken hier een anderhalf duuzend voor ons “straatrecht” neer moeten tellen) en dat moet gevierd worden.
Eigenlijk is het gewoon een gezellig vreetfeest. Om 12 uur verschijnt de hele buurt ter plekke. Die plek varieert elk jaar: er zijn vier “organisatieteams” en dat rouleert, dus als je geweest bent, kun je weer een paar jaar achterover leunen en je volstoppen zonder te hoeven werken. Volgend jaar zijn wij aan de beurt trouwens, dan wordt ’t dus ploeteren voor ons i.p.v. eten en zuipen. Dit jaar was het nog omgekeerd. Een paar minuten voor twaalf was iedereen aanwezig en zaten de eerste pullen bier al achter de knup. Niet achter mijn knup gelukkig, ik lust geen bier.
Ieder deelnemend gezin wordt geacht een salade en een ‘Kuchen’ mee te brengen (en een eet-en-drinkbijdrage te betalen, dat ook). Ik had dit jaar een pastasalade gemaakt (met dank aan de hubby van Ilona, die het geweldige recept verstrekte) en een jumbo-appelnotentaart. Allebei véél teveel, bleek achteraf, maar ja dat is mijn standaard euvel: ik heb altijd van alles veel en veel en véél teveel. Ik kan niet schatten en denk altijd dat ik te weinig heb. Ik had in dit geval níet de indruk dat ik te weinig zou hebben en dus had ik ongeveer met een kwart van het door mij gemaakte ook nog zát voor de hele meute gehad…
Ach nou ja. Er zijn ergere dingen.
Wij hadden – stomstomstom – nogal laat het ontbijt door de keel dus eigenlijk hadden we niet echt honger. Maar in Oostenrijk wordt nu eenmaal ‘s-middags warm gegeten en dan het liefst stipt om twaalven, zo dus vandaag ook. Eerst maar ‘ns een bordje van het saladebuffet weggewerkt. Toen had de – dit jaar voor het eerst gearrangeerde – caterer de gegrilde kippetjes en de frieten klaar. Eigenlijk zat ik na het saladebuffet al goed vol maar tja, zo’n kippetje laat je niet staan hè.  Zoon houdt niet van gegrilde kip en had geen honger wat resulteerde in welgeteld 9 frietjes die hij van mijn bord wegpikte. Jee zeg, dáár betaal ik geen kinderaandeel voor, éten mien jong! Maar nee, hij wilde niet. Gelukkig maakte dochter met de intake van een bijna-volwassenenportie veel goed…
Propjevol. Lucht happen, een glas spa rood erbij in en shaken maar. Ten behoeve van de vertering kwam vanzelfsprekend de Schnaps op tafel. Een verplichte gang die nog geen klein uur later gevolgd werd door Kafee-mit-Kuchen. Een buffet met tien taarten. Zeg daar maar eens nee tegen…  Nee dus. Dochter had sowieso eigenlijk wel weer honger dus dat kwam goed uit. Zoon wilde geen taart. Verstandige jongen. Alle taarten even doorproeven is best een opgave als je eigenlijk helemaal geen trek hebt. Tja, dan nog maar een Schnaps voor de betere doorstroom.
Een uurtje pauze, spa met citroen afgewisseld met een Sommergespritzter (een beetje witte wijn met veel spa) was goed te doen. De mannen lieten het bier de vrije loop. Ze hingen nog net niet met open mond onder de tap. Heimelijk werden de volgende etenswaren alweer geëtaleerd: er moest namelijk gejausend worden. Het avondbrood. Met salades, vlees, spek, eieren, brood, Bratlfett, Kren, G’selchtes, smeersels (Aufstriche), kaas en zo nog een paar van die absoluut noodzakelijke dingen. Want we hadden hónger hè! De hele dag nog niks fatsoenlijks gegeten… *kuch* Zoon nam genoegen met een plak brood met wat boter erop, de rest bliefde hij niet. Dochter daarentegen…
Gezonde meid, lijkt op haar moeder. (zucht)
Awel. Laten we het erop houden dat we vandaag niet omgekomen zijn van de honger. En dat we de komende dagen niet meer hoeven te eten. Ik heb zelden zó veel gegeten terwijl ik echt absoluut géén honger meer had. Ik weet ’t. Stom. Maar soms kun je niet anders. De geest heeft zijn zwakheden. Veel gekletst, in de zon gezeten, gelachen, dat ook. Maar huiswaarts kon je me letterlijk de berg op rollen.
Tonnetje.
Toch maar goed dat dit maar één keer per jaar is. Na dagen als deze weet ik weer waarom Völlerei (mateloze gulzigheid) ook één van de zeven doodzondes is. Je zou er toch zomaar bij neervallen…