Het tweede leven dat uit mij kwam.
Morgen wordt dat leven zeven.
Zeven jaar geleden om deze tijd voelde ik ineens dat het in mijn kruis wel érg nat werd. Ik liep naar de badkamer en voelde een stroompje langs mijn been naar beneden siepelen. Eenenveertig weken dus het was duidelijk: vruchtwater. Op naar het ziekenhuis, voor alle zekerheid, want weeën had ik niet. Zoon, toen nog nét geen drie jaar oud, dropten we bij een lieve vriendin.
CTG, harttonencheck, weeëncheck. Alles OK, lichte weeën, ingedaald maar geen ontsluiting dus zou best nog wel een zetje kunnen duren. Man en ik kregen een kamer met een ziekenhuisbed en een stoel. Ik kroop het bed in, man ging in de stoel hangen. Stoel bleek rotstoel en dus kroop hij maar bij mij het ziekenhuisbed in, lepeltjelepeltje paste dat nog best. Zo hebben we gemoedelijk geslapen.
Tot ik om half drie omhoog schoot. Allejezus wat een pijn. Een wee. De eerste. En wát voor één. Twee minuten later de volgende. En de volgende. En nog één. Ik moest halsoverkop naar de kraamafdeling, kromlopend en weeënwegpuffend. Ik strompelde het kraambed in en bleek na een kwartier al 7cm ontsluiting te hebben, iets na drieëen zat ik al op de 9cm en de weeënpauzes waren al lang verleden tijd. Eén grote wee was het. Ohwee, ohwee. Ik moest ineens echt heel erg poepen en wou al opstaan om naar de WC te gaan maar de vroedvrouw duwde me terug. Jij gaat nergens heen, dit zijn persweeën, meiske (en dat dan op zijn duits hè). Na slechts een paar persweeën kwam om 3:17h dat nieuwe leven uit mij. Een nieuw wonder, een prachtwolk van een baby, door mij de wereld in gekatapulteerd. Van nul tot 100 in 47 minuten. Dát noem ik pas optrekken :-).
11 september. Rampendag. Natuurlijk denken we ook daaraan.
11 september. De geboortedag van mijn overleden oma op wie ons meiske zó ontzettend lijkt. Toeval bestaat niet…
11 september. Geboortedag van mijn tweede kind.
11 september. Wij vieren feest met ons zevenjarig wonder.
Vandaag heeft ze voor de tweede keer haar eerste schooldag meegemaakt. Vorig jaar hebben we ook een poging gedaan maar ze was er toch echt nog niet aan toe. Nu wel. Mijn speciale, eigenwijze, enthousiaste, hulpvaardige, eigen- en uitzinnige, prettig gestoorde, creatieve, knuffelige rebbelkous. Een absoluut uniek individu met een enorm karakter. En dat laat ze dagelijks overduidelijk blijken.
Lief meiske van me, ik heb je meer dan lief.
Je bent geweldig zoals je bent.
Laat niemand je wat anders wijs maken.
Morgen vieren we jou.
Weet dat ik zielsveel van je hou.
Krissiebissiepoepelissie.