Ik schijn al eens eerder over puinzooien geblogd te hebben, zie ik aan het voorstel van WordPress voor de Permalink. Ach ja, dat is ook niet echt verwonderlijk. Het ís hier nu eenmaal vaak een grote puinzooi. Maar vandaag is-ie net een beetje groter zodat ik bij binnenkomst bij de deur al even stil blijf staan en denk: “tjeejjjzus….” En dan: “Wat een ongelooflijke rotzooi is ’t hier. Hellup. Koffie…”
Eerst maar ‘ns zitten na alle geren en gesport en gedoe. Een flinke caffeïneboost is wel nodig voordat ik me aan zoiets ‘groots’ waag.

Waarom is het bij mij nou zo vaak zo’n enorme chaos? En waarom stoor ik mij er eigenlijk niet eens (meer) aan? Vroeger kon ik er niet in leven, moest er orde en ruimte om me heen zijn. Nu kijk ik met een schuin oog langs de verlepte rozen op tafel en door de vlaggetjesslingers heen naar de zich daarachter bevindende wroetberg, denk onverholen “Ach…. Komt straks wel”, en ga aan de slag met m’n werk en met een bult notulen. Eten koken (nog meer puinzooi), kinderen maken huiswerk (nóg meer chaos). Ik probeer hier en daar sneaky wat dingen weg te gooien (barbiepaarden met afgebroken benen bijvoorbeeld) maar dat mag dus ook niet en wordt hard afgestrafd. We sluiten een compromis: ik mag het been weggooien, zij houdt de rest van het paard.  Dan maar op zoek naar andere dingen die ik wél weg mag gooien…
Ik weet ’t.
M’n rotgevoel.
Weg ermee.
Pohh.
Heb ik even lekker opgeruimd zeg…