Gisteren 6 maand geleden werden ze geboren. Dat was ook een maandag: een paasmaandag. Friemelig klein, blind en roodharig. Ze hadden nog een zusje (duidelijk een vrouw want driekleurig). Die is nog steeds bij oma thuis en ook nog steeds een PZN (dank voor de inspiratieve benaming, Nanda ;-)). En dan was er nog een vierde, qua geslacht ondefinieerbaar katje dat het helaas op dag vier al moest ontgelden omdat ik drie katten in huis toch echt niet zag zitten maar m’n hart bloedde voor ’t beessie…
Maar goed. De ‘onzen’ waren (en zijn) rode wildebrassen en voor ons allen duidelijk mannelijk (redelijk  eigenzinnig, ietwat stupide, en vooral: hartstikke roodharige vechtersjassen). Een lichtere,  Elton, en een wat meer getekende met een soort draaikolk op z’n rug die bij ’t lopen heen en weer wiegt: Elvis. Ze groeiden gestaag, vochten om hun revier met de 5 andere buurkatten, klommen in de gordijnen, vraten m’n stoelen op, struinden door de velden (zover dat ze zelfs niet meer terug naar huis vonden), brachten levende trofeeën mee die piepend door de kelder sjeesden maar leverden ook dooie, uitgekauwde maar goedbedoelde kadootjes op de deurmat af.
Zo langzaam werden ze pubertair dus belde ik de dierenarts: ik heb hier twee rooie katers om te ontmannen. Ik wou dat zo snel mogelijk achter de rug hebben, voordat ze gaan sproeien en janken en rondbalgen enzo.  Vanochtend bracht ik ze naar de dierenarts.
“Hmmmm. Elton en Elvis, zegt u?”
“Ja. Die met die draaikolk is Elvis.”
“Aha. Wat vindt u eventueel van de naam Ella?”
Boink…
“Oh…. En die andere?”
“Ja daar moet u ook nog wat nieuws voor bedenken…”
Okeeeeee dan… als je dik 6 maand lang in de veronderstelling hebt geleefd dat je twee rode katers hebt, is het best wel raar om ze ineens als meisjes te gaan zien. Wij zijn dé kattenleken bij uitstek – dat even ter onzer verdediging – nog nooit katten gehad, nog nooit uitgebreid van onderen bestudeerd. Ze zijn ook nog heel jong hè, ik dacht dat dat boeltje wel ergens wat dieper verstopt zou liggen, maar ballekes heb ik nooit kunnen ontdekken. Bij Elton had ik al veel langer het gevoel dat het een vrouwtje was (iets voorzichtiger, duidelijk aanhankelijker etc.) maar man zei “neeee echnie, dat zijn katers hoor! allebei!”. Nou mooi niet…
Vanochtend kroelde hij ze nog achter de oren en zei:
“Halt’ die Ohren steif, meine Jungs!! Denn das wird das Einzige sein, was ihr nach heute noch steif halten könnt…”.
Haahahaha, d’r viel dus sowieso al nooit iets stijf te houden voor onze poezekes *grijns*.
Nu – waarschijnlijk at this very moment – liggen ze dus nóg wat beter uitgespreid en geschoren op de operatietafel dan anders het geval geweest zou zijn. En ze worden nu dus niet ontmand maar ontvrouwd…
Vanavond mag ik ze weer ophalen, onze dames.
Welcome home Ella en Evita!!
(Of Janis en Susy… of Anastacia en Melissa… of Alanis en Shakira… Iemand nog betere suggesties??)